Po odparciu najazdu Persów, Grecja pogrążyła się w wojnie o dominację, jaka toczyła się między Atenami a Spartą. Zwycięsko z niej wyszła ostatecznie ta druga, jednak poniesione przez nią straty uniemożliwiały utrzymanie prymatu przez czas dłuższy. Ostatecznie na tym konflikcie skorzystała znajdująca się na północy Grecji Macedonia, której król Filip II w połowie IV wieku p.n.e. podporządkował sobie całą Grecję. Te działania były możliwe dzięki reformie armii, jaką Filip II przeprowadził. Udoskonalił on szyk stosowany przez Greków, uzbrajając własną falangę w długie, liczące nawet 5 metrów włócznie. Pierwsze szeregi opuszczały je w stronę przeciwnika, tworząc w ten sposób trudny do przełamania rząd ostrz znajdujących się na różnych odległościach od pierwszego szeregu żołnierzy. Była to najdoskonalsza forma falangi, której dominacja na polach bitew została złamana dopiero przez pojawienie się rzymskich legionów i ich szyku. Dysponując świetną armią Filip II marzył, że na czele Zjednoczonej Grecji wyprawi się na Persję i zmusi ją do uległości. Wierzył, że w momencie wkroczenia armii greckiej bunt przeciw Persom wzniecą ludy przez nich podbite, co ułatwi sam proces greckiego podboju. Nagła śmierć Filipa w wyniku zamachu przekreśliła te plany. Na tron wstąpił syn Filipa II, Aleksander Macedoński, który oprócz tronu po ojcu odziedziczył również jego marzenie o podboju Persji. Armia Macedońska wkracza do Persji w 334 r. p.n.e. i w pierwszej bitwie nad rzeką Granik pokonuje armię perską, zajmując w konsekwencji tego zwycięstwa terytorium dzisiejszej Turcji. W 333 roku przed naszą erą drogę Aleksandrowi zastępuje pod Issos potężna armia dowodzona osobiście przez króla Persji Dariusza III. Mimo znacznej przewagi perskiej, armia macedońska odnosi zdecydowane zwycięstwo. Stało się ono możliwe dzięki temu, że Dariusz w kluczowym momencie bitwy, zagrożony osobiście przez atak Aleksandra, ucieka z pola bitwy. W wyniku tego zwycięstwa w ręce Macedończyków wpada Syria, Fenicja, Palestyna i Egipt. Do decydującej bitwy dochodzi w 331 roku p.n.e., gdy Aleksander wkracza do Mezopotamii. Pod Gałga Melon po raz kolejny próbuje stawić mu czoła Dariusz III. W bitwie, która jest po mistrzowsku rozegrana przez Aleksandra, wojska polskie ponoszą klęskę. Dariusz ponownie ucieka z pola bitwy, a wkrótce potem zostaje zamordowany. W ten sposób upada Imperium Perskie. Okrzyknięty przez armię królem Azji, Aleksander kontynuuje swój zwycięski marsz, podbijając wschodnie obszary Imperium Perskiego i docierając w 327 r. p.n.e. do Indii. Jego dalszą ekspansję powstrzymał zacięty opór mieszkańców, niesprzyjająca pogoda oraz bunt chcącego wracać już do domu wojska. W związku z tym Aleksander ogłosił odwrót. W 323 roku przed naszą erą, złożony nagłą chorobą, zdobywca Persji umiera. Jego imperium zostało podzielone między jego dowódców i pogrążyło się w ogniu kolejnych wojen pomiędzy nowo powstałymi państwami. wyczyn aleksandra będącego jednym z największych dowódców w historii był tak znaczący że potomni nadali mu przydomek wielki