Petroniusza zwanego w Rzymie arbitrem elegancji odwiedza jego siostrzeniec Winicjusz, który właśnie powrócił z wyprawy wojennej do Azji Mniejszej. Młodzieniec wyznaje, że zakochał się w pięknej Ligii. Była ona zakładniczką narodu rzymskiego oddaną na wychowanie Aulusowi Plaucjuszowi i jego żonie Pomponii Grecynie, w których domu przebywał z powodu wybitej ręki. Młodzieniec pragnie, by Ligia została jego kochanką i prosi Petroniusza o pomoc. W drodze do domu Aulusów Petroniusz sugeruje, że skoro Ligia nie jest niewolnicą, może z własnej woli zamieszkać z Winicjuszem, ten jednak sądzi, że cnotliwa dziewczyna nie przystałaby na taki układ. Mężczyźni odwiedzają dom Aulusów, a Petroniusz stwierdza, że Ligia rzeczywiście jest piękna. Winicjusz próbuje wyznać dziewczynie miłość, a Pomponia, gdy Petroniusz wspomina o rządach Nerona, mówi, że światem rządzi Bóg. Nikt nie wie o tym, że ona, Ligia i część służby wyznają zakazane w Rzymie chrześcijaństwo. W drodze powrotnej Winicjusz twierdzi, że gotów jest ożenić się Ligią, jednak Petroniusz uznaje, że ożenek z barbarzynką nie byłby dobrym pomysłem. Petroniusz odwiedza Nerona, a niedługo później w domu Aulusów pojawia się straż żądająca wydania Ligii. Plaucjusz domyśla się, że jest to sprawka Petroniusza i obawia, że dziewczynę czeka los nałożnicy. Wraz z Pomponią postanawiają dać jej służbę i Ursusa - niezwykle silnego mężczyznę, który do Rzymu przybył jeszcze z jej matką. Plaucjusz postanawia błagać cezara o litość, a Pomponia prosić o pomoc Akte - sprzyjającą chrześcijanom wyzwolenicę Nerona. Jednak Plaucjusz nie zostaje dopuszczony przed oblicze Nerona, postanawia więc szukać pomocy u Seneki, jego dawnego opiekuna. Ten przestrzega go i stwierdza, że nie warto liczyć na przychylność cezara, który dobry jest tylko dla swoich pochlebców. Plaucjusz postanawia więc rozmówić się z Winicjuszem, jednak również on zszokowany jest porwaniem Ligii. Wieczorem w liście młodzieniec informuje Aulusów, że Ligię zabrano decyzją cezara. Okazało się, że w liście Winicjusz skłamał. Petroniusz rzeczywiście uprosił Nerona, by ten odebrał Ligię z domu Aulusów i oddał ją Winicjuszowi. By upewnić się, że kochliwy cezar się nią nie zainteresuje, określił ją jako niegodną oka prawdziwego znawcy piękna. Ligią w pałacu zajmuje się Akte - dawna kochanka Nerona znana ze swojej dobroci. Na przyjęciu dziewczyna oszołomiona jest tłumem, przepychem i rozpustą. Winicjusz wyznaje jej miłość, a potem upija się i staje tak natarczywy, że zwraca na siebie uwagę Nerona – mężczyzny brzydkiego i łasego na pochlebstwa. Tak jak przewidział Petroniusz - cezar udaje, że uroda Ligii nie przypadła mu do gustu. Kiedy zaś Winicjusz wyznaje dziewczynie, że została mu obiecana przez Nerona, i chce ją siłą pocałować, pojawia się Ursus, bez trudu oswobadza ją z jego objęć młodzieńca i wynosi z uczty. Ligia jest zrozpaczona, że ma zostać nałożnicą Winicjusza. Jej ucieczka do domu Aulusów oznaczałaby dla nich śmierć, dziewczyna postanawia więc uciec podczas drogi do domu Winicjusza, a wszystko ma zorganizować Ursus z pomocą innych chrześcijan. Gdy Akte i Ligia spacerują w ogrodach cezara, spotykają Poppeę Sabinę - znaną z urody i okrucieństwa kochankę Nerona wraz z jej córką Augustą i orszakiem niewolnic. Ligia prosi kobietę o pomoc, jednak Poppea, czując że jej pozycja jest zagrożona przez piękną Ligijkę, złośliwie oznajmia, że sama dopilnuje, by Ligia stała się niewolnicą Winicjusza. Cały orszak odchodzi, a gdy przechodzą obok Ligii, dziecko Poppei zaczyna płakać. Wieczorem Ursusowi wraz z pomocą innych chrześcijan udaje się odbić Ligię. Winicjusz jest tak wściekły, że zabija dowódcę orszaku i bezlitośnie chłoszcze pozostałych niewolników. Petroniusz obiecuje mu pomoc i na pocieszenie oferuje jedną ze swych niewolnic - piękną Greczynkę Eunice, ten jednak myśli tylko o Ligii, zaś zakochana w Petroniuszu Eunice z pokorą przyjmuje chłostę za sprzeciw, a później mówi, że wie, kto może odszukać Ligię. Mężczyzną tym jest Chilon Chilonides - Grek uważający się za wróżbitę, filozofa i lekarza. Wypytuje o szczegóły, a gdy dowiaduje się, że Ligia narysowała na piasku znak ryby, postanawia iść właśnie tym tropem i szybko odkrywa, że Ligia jest chrześcijanką. Dziwi to Petroniusza, gdyż chrześcijan w Rzymie uważa się za rozpustnych nieprzyjaciół ludzkości, którzy mordują dzieci i zatruwają wodę w studniach. Pojawia się też inny problem - mała Augusta zachorowała i Poppea chce oskarżyć Ligię o rzucenie na nią uroku. Petroniusz martwi się, że cezar będzie winił jego, gdyż to jego pomysłem było sprowadzenie Ligii do pałacu, a gdy dziewczynka rzeczywiście umiera, Petroniusz dla odwrócenia uwagi Nerona namawia go na wyjazd do Ancjum. Chilon wkupia się w łaski chrześcijan, udając, że jest jednym z nich, i trafia na lekarza Glaukusa, którego niegdyś oszukał i pozostawił na śmierć. W obawie przed rozpoznaniem postanawia się go pozbyć i w tym celu za pieniądze Winicjusza szuka kogoś, kto by Glaukusa zabił. Zostaje mu przedstawiony Urban - silny, ale i naiwny Lig pracujący nocą u młynarza. Chilon przekonuje go, że Glaukus zdradza chrześcijan i Bóg chce jego śmierci. Domyśla się też, że Urban to tak naprawdę Ursus, i mówi mu, że Glaukus pragnie odnaleźć Ligię na polecenie Winicjusza, co ostatecznie przekonuje siłacza. Chilon przekazuje Winicjuszowi, że nocą chrześcijanie spotkają się za miastem, by wysłuchać nauk przybyłego do Rzymu Apostoła Piotra, i Ligia na pewno się tam pojawi. Młodzieniec postanawia ją odbić i dla ochrony przed Ursusem wynajmuje Krotona - najsilniejszego z gladiatorów. W nocy Winicjusz, Chilon i Kroton zjawiają się na zgromadzeniu chrześcijan. Winicjusz jest zły na nauki Piotra, przez które Ligia wybiera czystość, a nie bycie jego kochanką. Gdy młodzieniec zauważa dziewczynę, śledzi ją aż do domu i wraz z Krotonem próbuje odbić, jednak Ursus bez problemu zabija gladiatora i zwraca się w stronę Winicjusza. Młodzieńca przed śmiercią ratuje Ligia wołająca do Ursusa, by nie zabijał. Winicjusz traci przytomność, a gdy się budzi, leży w łóżku i opiekują się nim lekarz Glaukus i Ligia, gdyż ma gorączkę i złamaną rękę. Winicjusz jest zaskoczony ich troską i poświęceniem. Również wezwany Chilon, gdy zostaje rozpoznany przez Glaukusa, spodziewa się zemsty, a otrzymuje przebaczenie, co wprawia go w zdumienie. Winicjusz zaczyna wobec Ligii czuć mniej namiętności, a więcej dojrzałej miłości. Również ona, widząc, jak młodzieniec się zmienia, uświadamia sobie, że żywi do niego uczucie, i choć początkowo kapłan Kryspus gani ją za grzech, pojawia się Piotr Apostoł i oznajmia, że w miłości Ligii do Winicjusza nie ma niczego grzesznego, i kiedy serce młodzieńca otworzy się na chrześcijaństwo, młodzi będą mogli być razem. Po powrocie do domu Winicjusz zaczyna swoich niewolników traktować po ludzku i czuje, że pobyt wśród chrześcijan go odmienił. Tymczasem Ligia znów zniknęła. Winicjusz chce przyjąć jej religię, ale Glaukus ostrzega, że to nie zagwarantuje mu Ligii jako żony. Wściekły młodzieniec znów rzuca się w wir przyjęć i rozpusty, nie potrafi jednak zapomnieć o pięknej Ligijce. Podczas uczty na jeziorze Agryppy Winicjusza próbuje uwieść zawoalowana Poppea, jednak ten ją odrzuca, twierdząc, że kocha inną. Petroniusz ostrzega go przed gniewem odrzuconej kobiety, ale dla Winicjusza Rzym wraz z jego bezwstydem, rozpustą i zbrodniami stał się czymś nieznośnym. Petroniusz chce usunąć Winicjusza z Rzymu, daleko od Poppei, jednak Neron zaprasza ich obu do Ancjum. Przed wyjazdem pojawia się głodny i obdarty Chilon, który twierdzi, że znów odnalazł Ligię i sugeruje, że Winicjusz powinien ją porwać. Rozwścieczony zuchwałością Greka Winicjusz każe go wychłostać, za co ten poprzysięga zemstę. Winicjusz spotyka się z Kryspusem, Glaukusem, Pawłem z Tarsu i Apostołem Piotrem. Wyznaje im, że pragnie przyjąć chrześcijaństwo i poślubić Ligię. Wezwana dziewczyna odwzajemnia jego uczucie, Piotr więc błogosław młodym, a Paweł obiecuje jechać z Winicjuszem do Ancjum i tam uczyć go nowej religii. Z Ancjum obojętny na zabiegi Poppei Winicjusz pisze do ukochanej listy miłosne, a Petroniuszowi zwierza się z obaw o jej bezpieczeństwo. Podczas uczt wydawanych przez cezara coraz częściej rozmawia się o poezji i o pożarach. Kiedy Neron pisze poemat o płonącej Troi, Petroniusz krytykuje go, twierdząc, że poetę z takim talentem stać na napisanie czegoś piękniejszego i prawdziwszego. Neron zaczyna myśleć o tym, że nigdy nie widział ogarniętego pożarem miasta. Kiedy Petroniusz uzyskuje u cezara zgodę na ślub Winicjusza z Ligią, co powoduje złość Poppei, nadchodzi wiadomość o pożarze Rzymu. Szalejący z niepokoju Winicjusz natychmiast wyrusza do miasta, po drodze zaś słyszy, że ogień pojawił się w kilku miejscach i zabroniono jego gaszenia. W ogarniętym pożogą Rzymie panuje całkowity chaos i Winicjusz niemal traci życie, ale w końcu udaje mu się odnaleźć Ligię. Gdy wraz z innymi chrześcijanami decyduje się nie opuszczać bliźnich i pozostać w mieście, otrzymuje od Piotra Apostoła chrzest. Tymczasem pogłoski, że to Neron nakazał spalenie miasta, przybierają na sile, a gdy cezar przybywa i na widok pożaru zaczyna śpiewać swoje poezje, lud się wścieka i upewnia w swych podejrzeniach. Sytuację łagodzi Petroniusz, obiecując ludziom odbudowę miasta oraz zboże, oliwę, wino i igrzyska, jakich dotąd nie widzieli. Tchórzliwy Neron boi się gniewu ludu i chce znaleźć kozła ofiarnego. Pojawia się pomysł, by oskarżyć chrześcijan. Petroniusz, w obawie o Ligię i Winicjusza sugeruje, że Neron powinien przyznać się do czynu, którego żaden inny człowiek nie mógłby dokonać, przez co wypada z łask cezara. Podczas spotkania z kapłanami rzymskimi pojawia się Chilon i potwierdza, że chrześcijanie to wrogowie ludzkości. W akcie zemsty wyjawia, że należą do nich również Winicjusz, Ligia i Pomponia. Za wskazanie miejsca pobytu Ligii mężczyzna zostaje sowicie wynagrodzony. W całym Rzymie zaczynają się polowania na chrześcijan. Petroniusz ostrzega Winicjusza o grożącym Ligii niebezpieczeństwie, ale jest za późno - dziewczyna zostaje zatrzymana i wraz z innymi uwięziona. Wkrótce, jak wielu, zaczyna cierpieć na gorączkę. Zrozpaczony Winicjusz wszelkimi sposobami próbuje Ligię ratować, na przykład poprzez wyniesienie jej w trumnie przez znajomego Nazariusza, ale sprawa jest beznadziejna. Udaje mu się ją zobaczyć dopiero, kiedy w przebraniu najmuje się jako grabarz. Młodzi wyznają sobie miłość i ufają, że Chrystus połączy ich po śmierci. Ukojenie przynosi im też fakt, że Piotr się za nich modli. Tymczasem próby Petroniusza, by przebłagać cezara, również kończą się niepowodzeniem, a coraz bardziej nerwowy Neron rozkazuje udusić małego synka Poppei, który obraził go zaśnięciem, gdy Neron recytował swoje wiersze. W międzyczasie cezar chce, by planowane igrzyska przewyższyły wszystkie poprzednie spektakle. Wybudowany zostaje specjalny cyrk, a z dalekich krain sprowadzone dzikie zwierzęta. Neron wymyśla coraz to nowe sposoby mordowania setek chrześcijan – giną oni rozrywani przez wygłodzone zwierzęta, umierają na krzyżu lub z rąk gladiatorów, są paleni niczym pochodnie i „uczestniczą” w krwawych spektaklach, podczas których tracą życie. Żądną krwi widownię coraz bardziej jednak zastanawia to, że chrześcijanie się nie bronią i nie walczą o życie, a modlą się, śpiewają i z ufnością przyjmują swój los. Wyjątkiem jest kapłan Kryspus, który podczas ukrzyżowania ostatkiem sił woła, że Neron jest matkobójcą i zbliża się jego czas. Chilon, który zmuszony jest obserwować krwawą rzeź, bardzo źle to znosi – wydając chrześcijan nie myślał, że spotka ich aż takie cierpienie. Gdy w ogrodzie cezara widzi płonącego lekarza Glaukusa i otrzymuje do niego przebaczenie, dokonuje się w nim przemiana. Zaczyna krzyczeć, że to Neron nakazał podpalenie Rzymu, a ci, którzy umierają, są niewinni. Chilon żałuje swoich win i od Pawła z Tarsu przyjmuje chrzest. Po aresztowaniu, nawet podczas tortur, nie chce odwołać swoich słów. Umiera poprzez ukrzyżowanie. Winicjusz niemal traci nadzieję na ocalenie Ligii i marzy tylko o tym, by nie cierpiała, jednak Neron chce się upajać jego bólem. Podczas ostatniego spektaklu na arenę wypuszczony zostaje Ursus, a tuż po nim wchodzi tur germański, do którego rogów przywiązano nieprzytomną Ligię. Ursus ściera się z wielkim zwierzęciem i skręca mu kark. Po uwolnieniu dziewczyny lud pragnie łaski dla obojga, Neron więc zmuszony jest zwrócić im wolność. W domu Winicjusza Ligia powoli wraca do zdrowia, a po jakimś czasie młodzi wyjeżdżają na Sycylię, gdzie prowadzą spokojne i bogobojne życie. Winicjusz wraz z Ligią pragną, by odwiedził ich Petroniusz, ten jednak wie, że do tego nigdy nie dojdzie... Tymczasem chrześcijanie przekonują Piotra Apostoła, by opuścił Rzym, gdyż jest poszukiwany i czeka go śmierć. Uchodząc Piotr widzi postać Chrystusa, którego pyta: “Quo vadis, Domine?” czyli “Dokąd zmierzasz, Panie?” Otrzymuje odpowiedź: Gdy ty opuszczasz lud mój, do Rzymu idę, by mnie ukrzyżowano raz wtóry. Piotr zawraca do miasta, gdzie zostaje schwytany i umiera na krzyżu. Śmiercią męczeńską ginie też Paweł z Tarsu. Obaj jednak umierają spokojni i ufni. Na jaw wychodzi spisek mający pozbawić Nerona władzy i życie traci większość jego senatorów, a także w porywie złości cezara ginie Poppea. Oskarżony o przyjaźń z jednym ze spiskowców Petroniusz postanawia umrzeć na własnych warunkach – wydaje ucztę, podczas której lekarz otwiera jego żyły. Razem z nim odchodzi w ten sposób wierna Eunice. Przed śmiercią arbiter elegancji pisze do Nerona list, w którym wyśmiewa jego zdolności poety i śpiewaka. Wie, że jest to najgorszy cios, jaki Neron może przyjąć. W epilogu przedstawione są dalsze dzieje Nerona. Przebywając w Grecji, dowiaduje się o buncie legionistów, ale nic sobie z tego nie robi, gdyż głowę zajmuje mu tylko poezja. Mężczyzna cały czas wmawia sobie, że dzięki jego talentowi wszystko się ułoży. Kiedy w końcu wraca do Rzymu, okazuje się, że nowym cezarem okrzyknięto Galbę. Neron zostaje sam, ucieka od niego cała służba. Pozostają jedynie trzej wyzwoleńcy, którzy przekonują go do ucieczki z pałacu, a później, gdy Neron próbuje się zasztyletować, ale ze strachu nie potrafi tego zrobić, jeden z nich pomaga mu, popychając nóż. Mężczyzna umiera przekonany o swoim talencie, ze słowami: “Jakiż artysta ginie”. Kolejnego dnia wierna Akte przyobleka jego ciało w kosztowne tkaniny i spala je na stosie pogrzebowym. W kolejnym filmie zajmę się opracowaniem “Quo vadis”. Jeśli podobał ci się mój film, możesz go polubić i zasubskrybować mój kanał. Dziękuję za obejrzenie i do usłyszenia!