Dit is Kees en dat ben ik, Carmen. We hebben elkaar meer dan twintig jaar geleden ontmoet, toen we jong en gezond waren. Kees heeft zijn Parkinson-dysfeest geïnteresseerd, wat onheilbaar is. Het brengt mijn hart om hem te zien veranderen. Hij denkt dat mijn leven beter zou kunnen zijn zonder hem.
Maar ik wil niet voelen als een vrouw voordat ik één ben. Wat is jouw grootste vreugde over de heiligheid? Misschien denk ik wel als ik niet zou kunnen lopen.
Ik vind het moeilijk soms. En ja, dan is het zwaar. Maar er zijn al zoveel lichtpuntjes om je heen.
Probeer elke dag te genieten. Dan is het toch maar een heel klein licht. Als je ziek wordt, dan ben je bang dat er een stukje van jezelf verdwijnt. Aan het eind dan brokkel je af. Dat je niet meer kan praten, dat je niet meer kan communiceren in het algemeen.
Dat is echt vreselijk. Het lijkt mij dat dan leef je in een totaal isolement. Ik weet wel wat de toekomst is, maar ik probeer de positieve dingen allemaal te zien en niet de negatieve.
Het is gelukt. Het is weer gelukt. Soms zit ik tegen grijs aan en ik heb zitten denken van stel je voor dat ik het niet meer zou redden. Ja, dat zijn zware dingen om over na te denken.
Als partners krijg je geen ongeluk op jezelf. Je krijgt het samen. Het afhankelijk zijn, dat is eigenlijk het grootste ding.
Ja, je gaat allemaal dingen denken. Hoe ga je het dan doen? Maar ja, het is toch alles als je hier alleen thuis bent. Of dat je samen bent. Welderenborg, mis wat jullie hebben.
Dat heb ik nog steeds wel. Dat ik soms enorm emotioneel ben om het feit dat ik alleen zit... maar ook dat ik dan die verdomde ziekte er ook nog bij heb.
Dat kun je niet delen met iemand en je kunt het ook bijna niet uitleggen. Dan sta ik hier in mijn eentje... een eitje te bakken. Het raakt me soms heel slecht. Ik moet het als arm houden, anders kan ik niet functioneren.
Ja, ik kan het begrijpen. En ik wil je niet druk maken. Maar voor mij, als je partner, is het mijn verantwoordelijkheid om voor jou te zorgen.