Γιατί κανένας δεν μου πάει ως αυτός. Τόσο πολύ που λέω, καλά θα έκανα να κάθομαι να τον αντιγράφω αντί να γράψω οτιδήποτε εγώ. Διαφωνώ σε πάρα πολύ λίγα σημεία.
Δεν θα τα λέγα τσπητικά, ίσως πάντα, ή θα τα λέγα λίγο αλλιώτικα, αλλά... Ίσως θα πρέπει να μεταφράσετε τίποτα από εμείς, αν διαβάσουμε και καμιά μετάφραση της προοδοποίησης. Θα το μεταφράσω νύχτερα.
Αν μου φτάνει μου ρίξει κι άλλη μεταφράση. Λοιπόν τέλος πάντων. Από τις ελληνικές μεταφράσεις δύο είναι η. Πιο σοβαρά, δηλαδή πιο σοβαρά, που μπορούν να συζητηθούν, δεν είναι καλές ούτε μια ούτε άλλα, άλλτε ας παν, δύο είναι.
Η μία είναι η παλιότερη του Καζαντζάκη, ο οποίος όμως γερμανικά δεν ήξερε και μετέφρασε από τα γαλλικά και από άθλια γαλλική μετάφραση και ανακατώνοντας και τις ανόητες δημοτικιστικές του ορθοδοξίες, πράγμα που δεν πάει στον Ίτσε. Και βέβαια δεν ήξερε ούτε σχετική γερμανική φιλολογία, ούτε καταλαβαίνει πολλές φορές γιατί ο Νίτσεμ χρησιμοποιεί αυτό το σύμβολο για εκείνον. Και η άλλη μετάφραση είναι 10 χρόνια μετά από εκείνη.
Εκείνη είναι το 2013 και αυτή είναι το 2025-2024, είναι λοιπόν 11 χρόνια μετά. Καμμένη από τον Κουκούλα, τον Λέοντα Κουκούλα, ο οποίος ήξερε γερμανικά, βέβαια και εκείνος δεν ήξερε γερμανικά σπουδαία. Ή τα χεμάς το γκέρλιτσο που βρέθηκε εχμάλωτος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου αλλά οπωσδήποτε είναι από τα γερμανικά και βέβαια πολλές φορές έχει και κάποιες, πολύ λίγες σημειώσεις που και που και είναι διαφωτιστικές. Για να δούμε τι λέει.
Ας πάρουμε απευθείας από σπάσματα. Έχω κατασημειώσει εδώ το βιβλίο, ξαναδιαβάζοντας το χθες, εξ αφορμής του ότι εδώ είχαμε κανονίσει με τον Βαγγέλη να κάνουμε αυτή την εκπομπή. Βέβαια, η γνωστή αρχή του Ζαρατούστρα, που είναι το βασικό του βιβλίο, τα αδέφη Ζαρατούστρας, παίρνει επίτηδες τον ήρωά του από την περσική ας πούμε μυθολογία.
Είναι το γνωστό βέβαια, όταν ο Ζαρατούστρας έγινε πια 30 χρονών, άφησε την πατρίδα του και τη λίμνη της πατρίδας του και πήγε στο βουνό. Εκεί χάρηκε το πνεύμα του και τη μοναξιά του και πέρασαν 10 χρόνια χωρίς να κουραστεί. Στο τέλος όμως άλλαξε η καρδιά του και ένα πρωί σηκώθηκε με τα χαράματα, προχώρησε κατά τον ήλιο και του μίλησε έτσι ο μεγάλο άστρο πως ηθάταν η ευτυχία σου αν δεν είχες εκείνον που φωτίζει και λοιπά λοιπόν ας δούμε διάφορα αποσπάσματα και έτσι μίλησε λέει ο γέρος ένας γέρος ερημίτης τον οποίον συναντάει ο Ζαρατούστρα έτσι λέει του μίλησε τους Ζαρατούστρα ξένος δεν είναι για μένα ο διαβάτης αυτός εδώ και κάμποσα χρόνια πέρασε πάλι από εδώ Ζαρατούστρα τον έλεγαν, μου έχει αλλάξει ανέβαζες τότε τη στάχτη σου στο βουνό Θέλεις σήμερα να φέρεις τη φωτιά σου στους κάμπους, δεν φοβάσαι των εμπριστών την ποινή. Ναι, αναγνωρίζω τον Ζαλατούστρα, καθαρό είναι το μάτι του και το στόμα του δεν το συσπά καμιά ιδία. Δεν προχωρήσαν ένας χορευτής.
Αλλαγμένος είναι ο Ζαρατούστρας. Ένα παιδί έγινε. Ο Ζαρατούστρας είναι ένας αφυπνισμένος. Τι γυρίζεις πάνω κοντά σου κοιμισμένος και κατεβαίνεις κατά κάτω. Γιατί κατεβαίνει για τον κόσμο τώρα.
Και πάει στην πολιτεία που ζηλαίει, την πολιτεία της παρδαλόχρωμης αγελάδας. Κοίταξε του λέει να δεχθούν τους θησαυρούς σου. δεν έχουν εμπιστοσύνη στους ερημίτες και δεν πιστεύουν πως πάμε για να τους δώσουμε Τα βήματά μας των ερημητών ανάμεσα στους δρόμους αντιχούν πολύ παράξενα στα αυτιά τους και όπως όταν τη νύχτα πλαγιασμένοι στα κρεβάτια τους ακούν κάποιον άνθρωπο να διαβαίνει πολύ πριν χαράξει ο ήλιος αναρωτιούνται για πού να τραβάω κλέφτης Μην πας στους ανθρώπους μην είναι στο δάσος πήγαινε καλύτερα στα γρήμια γιατί δεν θέλεις να είσαι σαν και εμένα Μια αρκούδα να μεσάζει σ' αρκούδες, ένα πουλί να μεσάζει στα πουλιά.
Όταν ο Ζαρατούς στρασέμινε μόνος, μίλησε έξω την καρδιά του, μα είναι ποτέ δυνατόν. Ο Άγιος Αυτος Γέρος δεν άκουσε λοιπόν τίποτα γι' αυτό μέσα στο δάσος του, γιατί ο Γέρος είπε, άσε να σ' ακούει ο Θεός. Τίποτα δεν άκουσε γι' αυτό μέσα στο δάσος του. Πώς ο Θεός πέθανε!
Πέθανε! Στην Ευρώπη του Χριστιανισμού, του Λουθυρανισμού, του Καθολικισμού, ο Νίτσε λέει ο Θ Σας διδάσκω λέει τον υπεράνθρωπο, ο άνθρωπος είναι κάτι που πρέπει να ξεπεραστεί. Τι κάνατε εσείς για να τον ξεπεράσετε. Βέβαια θα έλεγα του Νίτσα είναι η μόνη μου διαφορία.
Βρε πριν περίκε, δεν φτάστηκε ο άνθρωπος ακόμα στον υπεράνθρωπο. Πες να φτάσετε στον άνθρωπο, είστε ακόμα πειρικοί. αλλά δεν έχει σημασία τώρα στα ονόματα διευγονούμενων.
Λέει παρακάτω κάποτε ήσασταν πίθηκοι και ακόμα τώρα ο άνθρωπος είναι περισσότερο πίθηκος από κάθε πίθηκο και μετά λέει το εξής και το γράφει αυτό από το 1870 1880 σας εξορκίζω αδελφοί μου μείνετε πιστοί στη γη και μην πιστεύετε εκείνους που σας μιλούν για υπάργειες ελπίδες δηλητηριάστες είναι αυτοί δεν το ξέρουν είτε όχι Περιφρονητές της ζωής είναι, ετοιμοθάνατοι και αυτοδηλητηριασμένοι που η γη τους βαρέθηκε ας εξαφανιστούν λοιπόν. Έναν καιρό το έγκλημα κατά του Θεού ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα, μα ο Θεός πέθανε. Και πέθαναν μαζί και αυτοί οι εγκληματίες.
Ναι, εγκληματίες κατά της γης. Αυτό είναι τώρα το τρομερότερο. Και να βάζεις ψηλότερα τα σπλάχνα του ανεξιχνίας του από το νόημ α της γης.
Είναι έναν τίος προς κάθε γενική κουβέντα, γενική λέξη, γενικολογία, ψυχές, κουραφέξαλα, θεία, τούτο, εκείνο, υπέρτερο, υπερβατικό, αυτό, το άλλο, δεν υπάρχουν αυτά. έναν καιρό κοίταζε η ψυχή με περιφρόνηση το σώμα και ήταν η περιφρόνηση αυτή τότε το υψηλότερον όλων. Ήθελε η ψυχή το σώμα ισχνό, βδεληρό, πεινασμένο. Ο ασκητισμός γενικά. Έτσι φανταζόταν ότι θα γλίτωνε από αυτό και από τη γη.
Αλλά και αυτή η ίδια η ψυχή ήταν τότε λοιπόν ισχνή, βδεληρή και πεινασμένη. Και δεν μου λέτε εσείς αδελφοί μου, τι έχει να πει το σώμα σας για την ψυχή σας. Μήπως δεν είναι η ψυχή σας φτώχεια και ρήπος και αξιοθρύνητη, αυταρέσκεια.
Πράγματι ένας ακάθαρτος ποταμός είναι ο άνθρωπος. Πρέπει να είναι κανείς μια θάλασσα για να μπορεί να δέχθει έναν ακάθαρτο ποταμό χωρίς να λερωθεί. Τι είναι το πιο μεγάλο που μπορείτε να δοκιμάσετε είναι η στιγμή της μεγάλης περιφρονήσεως η στιγμή που κι αυτή σας ακόμα η ευτυχία σας γίνεται αηδία καθώς και το λογικό και η αρετή σας το λογικό και το λέει γερμανός αυτό η στιγμή που λέτε τι σημαίνει το λογικό μου βουλημιά για τη γνώση, όπως το λιοντάρι για την τροφή του, είναι φτώχεια και ρήπος και αξιοθρύνια φταρέσκεια.
Η αδερφή του σε ένα σημείο του προλόγου αναφέρει ένα λόγο του Έχαρτ, τον οποίο του μυστικιστή Έχαρτ, 12-13ο αιώνας, σπουδαίου μυστικιστή και μεγάλου ποιητή, ο οποίος λέει το εξής. Δεν υπάρχει γρηγορότερο αγρίμι απ' τον πόνο για να σε φέρει στη γνώση. Αυτό τον διέπει τον Ίτσε.
Λέει σε ένα σημείο, κατέβει και λέει, ο Ζαρατζούλσας στην πόλη, στην Παρδαλόχρωμεη Ελλάδα, και εκεί λέει περιμένανε να δουν κάποιον ακροβάτη το πλήθος. Και εκεί που βλέπανε τον ακροβάτη συνέβη το εξής. Ο μίαν ακροβάτης περπάταγε πάνω σε ένα σκήνι, αλλά ένας, ο οποίος προφανώς είναι ο διάβολος και ο οποίος είναι ικανότατος, τον ξεπερνάει πολύ πιο γρήγορα, λέγοντας στον κόσμο, δώσε μια κλωσιά, λέει και πες, και του δίνει μια και πες χαμώ και σκάει το πτώμα του.
Δηλαδή και τι έκανε με την ακροβασία του αυτός. Το πλήθος όμως νόμιζε ότι όσα του έλεγε ο Ζαρατούστρας εκεί ήταν για τον ακροβάτη κουβέντες. Και σε μια στιγμή τον διακόπτει κάποιος και του λέει άσε να δούμε για τον ακροβάτη από τους άλλους. Λέει πάψε να μιλάς.
Σιγά σιγά μπαίνει κανείς στο νόημα των λόγων αυτών. Υπάρχει μια τρομερή ηρωνία. Για άλλ ο, πρέπει πρώτα να τους σπάσει κανείς τα αυτιά για να μάθουν να ακούν με τα μάτια?
Μήπως πρέπει να θορυδεί κανείς αγκύμβαλο και σαν ιεροκήρυκας? Ή μήπως πιστεύουν μόνον τον τραυλό, κι όμως δεν πει να το μιλήσει. Λέγε το πλήθος.
Αλλήμωνο σημώνει ο καιρός που ο άνθρωπος δεν μπορεί πια να ρίχνει το βέλος του πόθου του πάνω από τους ανθρώπους και η χορδή του τόξου του θα ξεμάθει πια να δονείται. Ακούστε που σας το λέω πρέπει να έχει ακόμα κανείς ένα χάος μέσα του για να μπορέσει να γεννήσει ένα ορχούμενο άστρο. Σας το λέω έχετε ακόμα ένα χάος μέσα σας. Σημώνει ο καιρός που ο άνθρωπος δεν θα μπορεί πια να γεννήσει κανένα άστρο.
Σημώνει ο καιρός του πιο αξιοπεριφρόνητου ανθρώπου έρχεται ο 20ος αιών, ε! Που δεν θα μπορεί να περιφρονεί τον ίδιο τον εαυτό του. Να, σας δείχνω τον τελευταίο άνθρωπο.
Τι είναι αγάπη, τι είναι δημιουργία, τι είναι πόθος, τι είναι άστρο, έτσι ρωτά ο τελευταίος άνθρωπος. Και κλείνει το μάτι. ή θα γίνει τότε μικρή Και πάνω της θα χοροπηδάει ο τελευταίος άνθρωπος που όλα τα κάνει μικρά.
Το γένος του είναι ακατάλητο σαν της ορσοδάκνης, είδος εντόμου που τρώει τις ρίζες των φυτών. Ανακαλύψαμε την ευτυχία, λένε οι τελευταίοι άνθρωποι και κλείνουν το μάτι. Εγκατέλειψαν τους τόπους που ήταν σκληρό να ζουν γιατί χρειάζονταν ζέστη. Αγαπούν ακόμα τον πλησίον τους και τρίβονται απάντα του γιατί χρειάζονται ζέστη.
Τον αρρωστήσεις και να σε δεις πίστος είναι γι' αυτούς αμάρτημα. Προχωρούν προσεκτικά. Ένας τρελός είναι τρελός όποιος κοντάφτει ακόμα πάνω σε πέτρες ή σε ανθρώπους. Λίγο δηλητήριο που και που αυτό φέρνει ευχάριστα όνειρα.
Και πολύ δηλητήριο στο τέλος για έναν ευχάριστο θάνατο. Για σκεφτείτε τον καιρό μας, λίγο δηλήττρου από το βρωμοτσιγάρο μέχρι το οποίο θέλετε. Το κρασί έτσι.
Εργάζονται ακόμα γιατί η εργασία είναι μια ευχαρίστηση, όμως φροντίζουν να μην τους βράψει η ευχαρίστηση. Φιλονικούν ακόμα, μα συμβιβάζονται γρήγορα, διαφορετικά καταστρέφεται το στομάχι. Έχουν τη διασκεδασούλα τους για τη μέρα και τη διασκεδασούλα τους για τη νύχτα. Όμως προσέχουν την υγεία τους προπάντως. Ακαλύψαμε την ευτυχία λένε οι τελευταίοι άνθρωποι.
Για να δούμε άλλα. Έχω σημειώσει διάφορα. Θα διδάξω στους ανθρώπους το νόημα της υπαρξής τους. Ποιος είναι ο υπεράνθρωπος. Ο άνθρωπος αστραπεί από το μαύρο σύννεφο.
Άκουσε τόσο πολύ το ούρλιασμα των πεινασμένων λύκων που αισθάνθηκε στο τέλος κι αυτός την ίδια την πείνα. Μια στιγμή. Ζωντανούς συντρόφους χρειάζομαι που μ' ακολουθούν γιατί θέλουν να ακολουθήσουν τον εαυτό τους. Όχι στο λαό μας σε συντρόφους θέλει να μιλάει ο Ζαρατούστρας.
Δεν πρέπει να γίνει ο Ζαρατούστρας ενός κοπαδιού βοσκός και σκυλί. Ενώ ο λαός είναι μαντρός πιλάς. Βοσκήλεο, μα αυτοί ονομάζουν τους αυτούς τον αγαθούς και δικαίους. Βοσκήλεο, μα αυτοί αυτοκαλούνται πιστοί της ορθής πίστεως. Κοίτα τους αγαθούς και τους δικαίους.
Ποιον μισούν περισσότερο, εκείνον που συντρίβει τους πίνακες των αξιών τους, τον καταστροφέα, τον εγκληματία αυτός όμως είναι ο δημιουργός ακριβώς Κοίτα τους πιστούς όλων των θρησκειών. Ποιον μίσουν περισσότερο? Εκείνον που συντρίβει τους πίνακες των αξιών τους.
Αυτός όμως είναι ο δημιουργός. Συντρόφους γυρεύει ο δημιουργός και όχι πτώματα, και ούτε κοπάδια και πιστούς. Τους συνδημιουργούς γυρεύει ο δημιουργός. Εκείνους που νέες αξίες γράφουν πάνω σε νέους πίνακες.
συντρόφους γυρεύει ο δημιουργός και τέτοιους που να ξέρουν να κονίζουν τα δρεπάνια του Ολετήρες και περιφρονητές του καλού και του κακού θα τους ονομάσουν Μα αυτοί ακριβώς είναι οι θεερίζοντες και οι πανηγυριστές Συνθεριστάδες και συμπανηγυριστές γυρεύει ο Ζαρατούς Στραστή Τι έχει να κάνει αυτός με τα κοπάδια τους βοσκούς και τα πτώματα Δεν είμαι ούτε νεκροθάφτης. Δεν θα μίλησω πια ποτέ στο λαό για τελευταία φορά μίλησα σε έναν πεθαμένο. στους ερημίτες θα τραγουδήσω το τραγούδι μου Και σε αυτούς που περνούν δυο-δυό τη μοναξιά τους και όσων έχουν ακόμα αυτιά για το ανίκουστο θα κάνω βαριά την καρδιά από τη δική μου ευδαιμονία.
Προς το σκοπό μου θα τραβήξω, θα ακολουθήσω το δρόμο μου, θα προσπεράσω πηδώντας πάνω από τους διστακτικούς και τους αργοπορημένους. Έτσι το περασμά μου ας είναι η δύση τους. Φυσικά αυτά μπορούν να παρασύρουν έναν νέον άνθρωπο και να φανταστεί ότι είναι ο ίδιος ο Ζαρατούστρας, έτσι.
Για να δούμε παρακάτω. Σωσίτσαι να την πάτησε και ο Καζαντζάκης. Ναι, βέβαια έτσι την πάτησε.
Μια στιγμή να δούμε ωραία αποσπάσματα, τα πιο καλά, τα πιο δυνατά. Τώρα καταλαβαίνω καθαρά τι ζητούσαν προπάντων έναν καιρό όταν γύρευαν διδασκάλους της αρετής. Τον καλόν ύπνο γύρευαν και αρετές στεφανωμένες με ναρκόπνο αρθή.
Ναρκωτικά. Όλων αυτών των από καθέδρας σοφών η σοφία ήταν ο δίχως όνειρα ύπνος. κανένα δεν ήξεραν καλύτερο νόημα της ζωής Καλό και κακό, χαρά και λύπη, εγώ και εσύ, όλα πολύχρωμος καπνός μου φάνηκαν μπροστά στα μάτια του Δημιουργού.
Με θυστική χαρά και αυτολισμοσύνη μου φάνηκε κάπου ο κόσμος. Για να δούμε άλλα. Έχω σημειώσει σε σελίδες και σελίδες. Πείτε μου αδελφοί, το πιο αλόκοτο από όλα τα πράγματα δεν φαίνεται και πιο αποδειγμένο. Άρρωστοι και τιμωθάνατοι ήταν εκείνοι που περιφρόνησαν το σώμα και τη γη και ανακάλυψαν τα ουράνια και τους λυτρωτικούς αιμάτινους θρόμβους.
Αλλά και αυτά τα γλυκά και σκοτεινά δηλητήρια από το σώμα και από τη γη τα δανείστηκαν. Πάπα! Ψυχή είναι μια λέξη απλώς για κάτι του σώματος. Ο όργανος του σώματός σου είναι επίσης και η μικρή σου λογική αδελφέ μου που πνεύμα την ονομάζεις, ένα μικρό όργανο και ένα παιχνιδάκι του μεγάλου σου λογικού.
Εγώ λες και είσαι περήφανος για αυτή τη λέξη, το μεγαλύτερο όμως είναι και αυτό δεν θες να το πιστέψεις, το σώμα σου και το μεγάλο του λογικό αυτό δεν λέει εγώ, μα δρά σαν εγώ. Δεν λέει δρά. Πίσω από τις σκέψεις και τα αισθήματά σου αδερφέ μου στέκεται ένας ισχυρότερος αυθέντης, ένας άγνωστος οφός. Αυτός ονομάζεται εαυτός.
Κατοικεί μέσα στο σώμα σου, είναι το σώμα σου το ίδιο. Υπάρχει περισσότερο λογικό μέσα στο σώμα σου παρά μέσα στην καλύτερη σοφία σου. Πόσο πολύ ο καιρός μας με κάποιους του δημιουργούς έχει φτάσει σε αυτές τις θέσεις.
Το σώμα, να πείστε τώρα τις λέξεις. Για να δούμε παραπέρα. Λες ένα μέρος κάτι παράξενο και για σένα κόκκινε δικαστή κόκκινε δικαστή ποιος είναι ο κόκκινος δικαστής αν ήθελες να πεις δυνατά όλα όσα διέπραξες μες στη σκέψη σου θα φωνάζει ο καθένας μακριά από την κόπρο και από το φαρμακερό αυτό σκουλίκι ο Μάρξη Γι' αυτό μένονται.
Αλλά τι με ενδιαφέρουν οι καλοί σας. Πολλοί από τους καλούς σας μου προξενούν αηδία και όχι μα την αλήθεια το κακό σας. Από όλα που είναι γραμμένα λογαριάζω μόνο εκείνα που τα έγραψε κανείς με το αίμα του.
Εγράφε με αίμα και θα μάθεις πως το αίμα είναι πνεύμα. Το λέει ο Όμηρος αυτό σημειωτέων, ότι η έντρα της ψυχής είναι το αίμα λέει. Πράγματι ήθελα η παραφροσύνη τους να λέγεται αλήθεια, η πίστης η δικαιοσύνη.
Η αρετή τους όμως είναι να ζουν πολλοί και σε μια αθλή ανάνεση. Όποιος γράφει με το αίμα του και με αποφθέγματα, αυτός δεν θέλει να τον διαβάζουν, θέλει να τον αποστηθίζουν. Στο βουνό ο συντομότερος δρόμος είναι από κορφή σε κορφή. Όμως για αυτόν τον δρόμο χρειάζονται πολλοί γερά πολλοί. Τα αποθέγματα πρέπει να είναι οι κορυφές Και αυτοί προς τους οποίους απευθύνονται μεγάλοι και ανάλογοι σε ανάστημα Αμέριμνους, χλεβαστικούς και βίαιους έτοιμα στέλνει η Σοφία γιατί είναι μια γυναίκα και αγαπά μόνο τους πολεμιστές.
Τι κοινό έχουμε με τον Μπουμπούκη του Ρόδου που τρέμει γιατί βαραίνει πάνω του μια σταλαματιά δροσιάς. Της θύχος είναι αυτό αυτό το μπουμπούκι που τρέμει όλοι με το θυμό αλλά με το γέλιο σκοτώνει κανείς εμπρός λοιπόν ας σκοτώσουμε με το γέλιο το πνεύμα της βαρύτητας που αποτελούν αυτοί για να δούμε Το δέντρο αυτό μένει ολομόναχο εδώ στο βουνό γιγάντος εψηλά πάνω από ανθρώπους και ζώα και αν ήθελε ποτέ να μιλήσει δεν θα είχε κανένα που να τον νιώσει τόσο πολύ υψώθηκε και τώρα περιμένει και ολοπεριμένει μα τι να περιμένει τάχα κατοικεί πολύ κοντά στη μονιά των σύννεφων μπας και περιμένει τάχα τον πρώτο κεραυνό κεραυνό Πρέπει να καθαριστεί κανείς και ακόμα και εκείνος που ελευθέρωσε το πνεύμα του. Πολύ φυλακή και πολύ μουχλαμένη ακόμα σε αυτόν.
Πρέπει να γίνει καθάριο το μάτι του. Ευγενής όταν είσαι, νιώθεις ακόμα... Ευγενείς νιώθεις ακόμα πως είσαι και ευγενείς σε νιώθουν επίσης και οι άλλοι που σε μισούν και σου ρίχνουν μοχθηρές ματιές. Μάθε πως σε όλον τον δρόμο ένας ευγενής στέκεται πάντα ως εμπόδιο. Και στον καλόν τον δρόμο ένας ευγενής στέκεται εμπόδιο.
και όταν ακόμα τον ονομάζουν καλόν θέλουν με αυτό να τον παραμερίσουν. Κάτι καινούργιο θέλει ο Ευγενής να δημιουργήσει και μια καινούργια αναρετή. Τα παλιά θέλει ο καλός και των παλιών τη διατήρηση. Μα ο κίνδυνος του Ευγενούς δεν είναι να καταντήσει ένας καλός, αλλά ένας ανεδής, ένας αρκαστής, ένας καταστροφεύς.
Εγνώρισα Ευγενείς που χάσανε την υπέρτατη ελπίδα τους και από τότε σηκωφάνησαν όλες οι πέρτα της ελπίδας. Από τότε ζήσαν αδιάντρωπα σε μικρόζεες τέρψεις και όλη τη μέρα μόλις κατόρθωναν να καταστρώσουν κάποιο σήμαντο σχέδιο. Πνεύμα είναι και η ειδονία έτσι λέγα.
Τότε έσπασαν τα φτερά του πνεύματός τους και να τώρα που χαμοσέρνονται και λερώνουν ό,τι πιάνουν. Έναν καιρό στοχάζονταν να γίνουν ήρωες. Ξεφαντωτές είναι τώρα.
Λείπει και ένα τριχύλα είναι για αυτούς ο ήρωος τώρα. Μας εξορκίζω στην αγάπη και στην ελπίδα μου. Κατάξεις τον ήρωα από την ψυχή σου, κράτα ιερή την υπέρτατη σου ελπίδα.
Για να δούμε πάνω από το δρόμο. Η ειδονία είναι αμάρτημα, λένε μερικοί που κηρύττουν το θάνατο. Ας παραμερήσουμε λοιπόν και ας μην κάνουμε παιδιά.
Αν πιστεύατε περισσότερο στη ζωή θα παραδεινόσασταν λιγότερο στη στιγμή. Αλλά δεν έχετε δύναμη αρκετή μέσα σας για να περιμένετε, ούτε όσοι χρειάζεται για την οκνηρία. Παντού αντύχει η φωνή εκείνων που κηρύττουν το θάνατο. Για μιλάει στους πολεμιστές ξαφνικά. Δε λέτε πως ο καλός σκοπός εξαγειάζει τον πόλεμο Ε και εγώ σας λέω, ο καλός πόλεμος εξαγειάζει κάθε σκοπό Ο πόλεμος και οι τόλμοι έκαναν μεγαλύτερα πράγματα από την αγάπη προς τον πλησίον Δεν ήταν ο ίκτος, μα η ανδρεία σας που έσωσε ως τώρα τους ναυαγισμένους Είναι καλό, ρωτάτε, να είσαι ανδρείος, αυτό είναι καλό.
Αφήστε τα κοριτσάκια να λένε καλό είναι ό,τι είναι όμορφο και συγκινητικό. Σας αποκαλούν άκαρδους, μα η καρδιά σας είναι αληθινή και αγαπώ την τροπαλωσύνη της εγκαρδιότητάς σας. Ντρέπεστε για την πληθωρικότητά σας και αλλητρέπονται για τη στυρότητά τους.
Είστε άσχημοι. Εμπρός λοιπόν αδέρφια μου, Τη λυχτείτε με τη μεγαλοπρέπεια, με το μανδύα της ασκήμια. Οφείλετε να έχετε εχθρούς που να είναι αξιομίσιτοι και όχι εχθρούς που να είναι αξιοπεριφρόνητοι. Πρέπει να είστε περήφανοι για τους εχθρούς σας το ότι οι επιτυχίες του εχθρού σας είναι και οι δικές σας επιτυχίες. Όχι να μικραίνεις τον εχθρό σου, να λες τον ασήμαντος.
Κάπου υπάρχουν ακόμα λαοί και κοπάδια, μα όχι σε εμάς αδελφοί μου, εδώ υπάρχουν κράτη. Εδώ να δεις τι λέει. Κράτος, τι είναι αυτό, ε λοιπόν, ανοίξτε τα αυτιά σας για τώρα θα σας μιλήσω για τον λαόν το θάνατο. Κράτος είναι το πιο κρύο από όλα τα κρύα τέρατα.
Και ψεύδεται ακόμα κρύα και αυτό το ψέμα γλιστρά από το στόμα του εγώ, το κράτος είναι ο λαός. Ψέματα! Δημιουργή ήταν εκείνοι που δημιούργησαν τους λαούς και κρέμασαν από πάνω τους μια πίστη και μια αγάπη έτσι υπηρέτησαν τη ζωή Καταστροφής όμως είναι εκείνοι που στείνουν παγίδες για τους πολλούς και τις ονομάζουν κράτος που τάχα τους φροντίζει κρεμάνε ένα σπαθί και κατώ επιθυμίες πάνω από το κεφάλι τους Όπου ακόμα υπάρχει λαός, εκεί δεν εννοούν το κράτος και το μισούν σαν μάτι κακό και σαν παράβαση των εθήμ ων και των νόμων.
Να ποιο τεκμήριο σας δίνω, κάθε λαός μιλάει στη δικιά του γλώσσα του καλού και του κακού. Αυτή τη γλώσσα δεν την καταλαβαίνει ο γείτονας, γιατί την ανακάλυψε τη γλώσσα του με τα ήθη και τους νόμους του Μολύ. Όμως το κράτος ψεύδει.
ψεύδεται σε όλες τις γλώσσες του καλού και του κακού. Και ότι κι αν λέει είναι ψέματα, και ότι κι αν έχει ακόμα είναι κλεμμένο, όλα του είναι ψεύτικα. Μα με κλεμμένα δόντια δεν κάνει το αχόρταγο. Το ψεύτικο είναι ακόμα και τα σπλάχνα του. Σύγχυση γλωσσών του καλού και του κακού να πιο γνώρισμα σας δίνω ως γνώρισμα του κράτους Πράγματι την τάση προς το θάνατο σημαίνει αυτό το γνώρισμα Πράγματι κάνει νεύμα στους κύρικες του θανάτου Πολλοί πάρα πολλοί γεννιούνται το κράτος εφευρέθηκε για τους περίτους Κοιτάτε λοιπόν πως τους παρασύρει προς αυτό τους περί τους, πως τους περιπλέκει και τους μασάει και τους ξαναμασάει.
Δεν υπάρχει τίποτα μεγαλύτερο από μένα πάνω στη γη λέει. Είμαι ο επιτακτικός δάκτυλος του Θεού έτσι ουρλιάζει το θήριο το κράτος. Και δεν είναι μόνο οι μακράφτιδες και οι κοντόφθαλμοι που πέφτουνε στα γόνατα μπροστά του. Αχ και μέσα σας ακόμα μεγάλες ψυχές, ψιθυρίζει τα ζωφερά του ψέματα, μαντεύει τις πλούσιες καρδιές που προσφέρονται πρόθυμα. Ακόμα και σας μαντεύει οι νικητές του παλιού Θεού.
κουραστήκατε στον αγώνα και τώρα να που η κουρασή σας εξυπηρετεί και αυτή το νέο είδωλο Ήρωες και τίμιους θα θέλει να έχει ένα γύρο του το νέο είδωλο του αρέσει να θερμαίνεται στο ηλιόφως καλών συνειδήσεων το παγερωτέρας. Όλα θέλει να σας τα δώσει αν το λατρεύσετε το νέο είδωλο έτσι αγοράζει για τον εαυτό. μες στα στολίδια θεϊκών τιμών. Ένας θάνατος για τους πολλούς εφευρέθηκε που αυτός ο ίδιος καθιέται πως είναι τάχα ζωή.
Πράγματι μια εγκάρδια υπηρεσία για όλους τους κύριοι και στους θανάτους. Κράτος ονομάζω εγώ τον τόπο που όλοι είναι δηλητηριοπότες. Καλοί και κακοί.
Κράτος είναι όπου όλοι χάνουν τον εαυτό τους. Καλοί και κακοί. Κράτος είναι όπου η βαθμία αυτοκτονία όλων αποκαλείται ζωή.
Περιτούς, κλέβουν τα έργα των εφευρετών και των σοφών τους δυσαυρούς. Μόρφωση την ονομάζουν αυτή τη φτυπλεψιά και όλα καταντούν σε αυτούς αρρώστια και δυστυχία. Καμαρώστε λοιπόν αυτούς τους περιτούς.
Άρρωστοι είναι πάντα χύνουν τη χωλή τους και αυτό το ονομάζο υν εφημερίδα. Καταπίνουν ο ένας τον άλλο και μην τα εναχωνέψουν καν μπορούν. Καμαρώστε τους λοιπόν τους περιτούς.
Πλούτοι αποκτάν και όμως γίνονται φτωχότεροι με αυτά. Δύναμη θέλουν και πρωτίστως της δυνάμεως το μοχλήσουν. Με μοχλώ πολύ χρήμα. Οι ανίκαροι αυτοί. Κοιτάτε πως σκαρφαλώνουν οι ευκίνητοι από την πίθηκη.
Σκαρφαλώνουν ο ένας πάνω στον άλλο και προχνούν προς τη λάσπη και τον κρεμό. Το θρόνο γυρεύουν όλοι να φτάσουν. Αυτή είναι η τρέλα τους.
Σαν πως η ευτυχία να κάθεται πάνω σε θρόνο. Συχνά όμως κάθεται η λάσπη πάνω στο θρόνο. Και επίσης συχνά ο θρόνος πάνω στη λάσπη. Ξεφρενιασμένοι μου φαίνονται όλοι οι αναρριχθητικοί πίθηκοι και ακόλαστοι Άσχημα μου μυρίζει το ιδωλό τους το κρυωτέρα Ασχήμα μου μυρίζουν όλοι οι ειδωλολάτρες αυτοί, αδερφοί μου.
Μήπως θέλετε να πνιγείτε στην αναθυμία των ρογιχών και των ορέξεών τους. μα τότε σπάσετε καλύτερα τα παράθυρα και πεταχτείτε όξω στον ελεύθερο Ναγέρα. Παραμερίστε λοιπόν αυτή τη βρονή. ότι η μοναξιά τους μένουν ακόμα αδιανές πολλές θέσεις που γύρω τους αναδεύεται το άρωμα γαλήνιων θαλασσών. Ελεύθερη μένει ακόμα για τις μεγάλες ψυχές μια ελεύθερ η ζωή.
Αλήθεια, όποιος κατέχει λίγα, τόσο και λιγότερα θα κατέχεται. ευλογημένη ας είναι η μικρή φτώχεια. Εκεί που τελειώνει το κράτος, εκεί μόνο να αρχίζει ο άνθρωπος που δεν είναι περιττός. Από εκεί αρχίζει το τραγούδι του απαραίτητου, η μοναδική και αναντικατάστατη μελωδία.
Εκεί που τελειώνει το κράτος, εκεί λοιπόν κοιτάξτε αδελφοί μου, για τις μίγες της αγοράς. Αποτράβηξου φίλε μου στην ερημιά σου Σε βλέπω ζαλισμένον από το θόρυβο των μεγάλων ανθρώπων και πληγωμένον από τις κενδιές των μικρών Με αξιοπρέπεια ξέρουν το δάσος και ο βράχος να σιωπούν μαζί σου Μοιάσαι και πάλι με το δέντρο που εδώ πας, το πλατύκλαδο Γαλήνιο και προσεκτικό κραμεται πάνω από τη θάλασσα εκεί που τελειώνει η ερημιά και ο άνθρωπος αρχίζει η αγορά Και εκεί που αρχίζει η αγορά, αρχίζει και ο θόρυβος των μεγάλων θεατρίνων και ο βόμβος των φαρμακελών μηγών. Στον κόσμο και τα καλύτερα ακόμα πράγματα δεν αξίζουν τίποτε χωρίς λέει κάποιον που να τα αντιπροσωπεύει. Μεγάλους άνδρες αποκαλεί ο λαός αυτούς τους αντιπροσώπους. Λίγο καταλαβαίνει ο λαός το μεγάλο, δηλαδή το δημιουργικό.
Όμως μπορεί και νιώθει όλους τους τέτοιους αντιπροσώπους και όλους τους θεατρίνους των μεγάλων πραγμάτων. Γύρω από τους δημιουργούς νέων αξιών στρέφεται ο κόσμος. Αθώριτα στρέφεται.
Όμως γύρω από τους θεατρίνους στρέφεται ο λαός και η δόξα. Έχει πνεύμα ο θεατρίνος, μα λίγη συνείδηση του πνεύματος. Πάντα πιστεύεις εκείνο με το οποίο κατορθώνει να κάνει τους άλλους να πιστεύουν πιο πολύ σε αυτόν τον ίδιο.
Μια νέα πίστη και μεθαύρει μια νεότερη. Έχει γοργή νέα αίσθηση, καθώς ο λαός, και ευμετάβολες κλήσεις. Ανατροπή σημαίνει γι' αυτόν απόδειξη. Ξετρέλαμα σημαίνει γι' αυτόν πειθό.
Και το αίμα έχει γι' αυτόν ισχύ σαν το καλύτερο επιχείρημα. Μια είναι αλήθεια μόνο που μόνο σε ευαίσθητα αυτιά εισδύει την ονομάζει ψευτιά και τίποτα. Πράγματι πιστεύεις στους θεούς μόνα που κάνουν μεγάλο θόρυβο στο κόσμο. Γεμάτη από ελεηνούς παλιάτσους είναι η αγορά. Και ο λαός καθιέται για τους μεγάλους άνδρες του.
Είναι για αυτόν οι κύριοι της στιγμής. με στιγμή βιάζεται Και έτσι σε βιάζουν κι αυτοί. Ως κι από σένα ακόμα θέλουν ένα ναι ή ένα όχι.
Αλλή μονός σου! Θες να καθείς ανάμεσα στο υπέρ και στο κατά? Εξαιτίας των αδιάλακτων αυτών και των βίαιων, μη ζηλέψεις εσύ, εραστίδης αλήθειας.
Ποτέ ως τώρα η αλήθεια δεν κρεμάστηκε από το χέρι ενός αδιαλάκτου. Εξαιτίας των στιμιών αυτών πήγαινε πίσω στην ασφαλειά σου. Τα χαμώνω στην αγορά, σε προσβάλλουν τα νέα ή τα όχι.
Αργή είναι η ζωή κάθε βαθιάς πηγής. Πολύ καιρό περιμένει ώσπου να μάθει τι έπεσε στα βάθη της. Μακριά από την αγορά και τη δόξα συντελείται κάθε μεγάλο.
Μακριά από την αγορά και τη δόξα κατοικούσαν οι δημιουργοί νέων αξιών. Αποτραβήξου φίλε μου στην ερημιά σου. Σε κεντάνε μίγες φαρμακερές.
Πήγαινε εκεί που ορμητικός και μεγας άνεμος φυσά. Τραβήξου στην ερημιά σου. Έζησες πολύ κοντά στους μικρούς και τους τυποτέλιους. Μη σηκώνεις πια το χέρι εναντίον τους. Είναι αμέτρητη!
το δικό σου προορισμός δεν είναι να γίνεις μηχοδιώκτης. Αμέτρητη αυτή η μικρή Κιντυποτένη και κάποιους περήφανος πύργους κατέστραψαν ήδη μόνο σταγόνες δροχής και αδειόχορ Αφού λέει, λέει, λέει, λέει, λέει, λέει. Βομβούν ολογυρά σου και με τους επένους των ακόμα.
Φορτικότης είναι και ο επενός τους, του δαρματός σου και του αιματός σου ζητούν τη γητνία σε. Με τον Ρουφίξ ο. Σε κολακεύουν σαν ένα θεό ή σαν ένα διάβολο. Ολοφύρονται μπροστά σου όπως μπροστά σε ένα θεό ή σε ένα διάβολο. Και τι με αυτό.
κόλακες είναι και ολοφυρώμενοι τίποτα άλλο συχνά σου φέρνονται επίσης με φιλοφροσύνη Αυτό ήταν πάντα των δειλών η πονηρία. Ναι, οι δειλοι είναι γνωστικοί. Σε συλλογίζονται πολλοί με τη στενή ψυχή τους.
Η ύποπτος τους φαίνεσαι πάντα. Το κάθε τι που κάνει τους άλλους να σκέπτονται γίνεται ύποπτος τότε. Σε τιμωρούν για όλες τις αρετές σου. Σου συγχωρούν από τις καρδιάς τους τα βάθη μόνο τα λάθη σου Επειδή είσαι συγκαταβατικός και δίκαιος λες Αθώοι είναι μέσα στη μικρή ψύπαρξη Ιστενή ψυχή τους όμως σκέπτεται Εν όχι είναι κάθε μεγάλη ψύπαρξη Να κατέβει να λείψει εδώ είναι η Ιράκλητος από πίσω έτσι Και όταν ακόμα τους δείχνες σε συγκαταβατικό σε αισθάνονται πως σου περιφρονείς και σε ανταμείβουν για την καλοσύνη σου, κρυφές προξενώντας σου λήπες. Η σιωπήλη περηφάνεια σου δεν τους αρέσει ποτέ.
Αν αγαλιάζουν, αν έχεις καμιά φορά την απλότητα, να φανείς ματαιόδοξος. Φυλάξω από τους μικρούς Βροστά σου νιώθουν τον εαυτό τους μικρό και η προστοιχιά τους καίει και κορώνει εναντίον σου ξεσπώντας σε αόρατη εκδίκηση. Δεν παρατήρησες πολλές φορές πόσο παίνουν όταν τους πλησιάζεις και πως φεύγει η δύναμή τους σαν τον καπνό μιας φωτιάς που σβήνει. Είναι η κακή συνείδηση των πλησίων σου για την αναξιή σου. Γι' αυτό σε μισούν και θα θέλουν να πιουν το αίμα σου.
Οι πλησίον σου θα είναι πάντα μίγες φαρμακερές. Ό,τι μεγάλο έχεις, αυτό ακριβώς πρέπει να τους κάνει πιο φαρμακερούς και όλο ένα πιο όμοιος με τις μίγες. Φύγε φίλε μου στην ερημιά σου και εκεί που ορμιτικός και μεγας άνεμος φυσάει δικό σου προορισμός δεν είναι να γίνεις μηγοδιώχτης.
Πολύ ψηκό είναι και πολλά άλλα που μπορώ να διαβάσω και που αξίζει τον κόπο. Πολύ ψηκό είναι. Λέει σε ένα μέρος, κανένας δαός δεν μπορούσε να ζήσει αν δεν ήξερε πριν να εκτιμά. Αυτό θα μπορούσε να λεχθεί και για μας σήμερα.
Είναι πολύ φυσικό με τέτοια γραφόμενα και τόσο δύσκολα γραφόμενα και κάκο μεταφρασμένα. Αλλά με τέτοια γραφόμενα, κι αν κανείς τα διάβαζε στα γερμανικά, είναι... πολύ ψηκό. Όλοι αυτοί οι ψεύτες, οι φαρισαίοι, το κράτος, οι φορείς του, οι αντιπρόσωποι, οι βουλευτές του, η πολιτική του, η τάχα μεγάλοι άνδρες, η τάχα αξίες, η τάχα φορείς των αξ ιών, να μένονται κατά αυτού. Από κάθε πλευρά.
Μένονται. Από την πλευρά των κατεστημένων. Ταγκήριαρχο.
Αστιαδέσε, το στεινάζεις στον αέρα, όχι το πάμε. Και από την πλευρά των επαναστατών, γιατί οι επαναστάτες δεν λένε τέτοια. Οι επαναστάτες δοξάζουν το λαό τάχα, μοιάζονται για το λαό τάχα, χαϊδεύουν το λαό τάχα, είναι εκφραστές του λαού τάχα, θέλουν τις μάζες, θέλουν τα σύνολα, θέλουν τις κοινές συνειδήσεις, θέλουν τις μαζικές συνειδήσεις και αυτός τα τεινάζει όλα αυτά στον αέρα. Ποιος άλλος τα τίναξε έτσι το μέρος στον χώρο της σκέψης κανένας άλλος τόσο πολύ τα λίγα αποσπάσματα που έχουμε του Ηράκλητου ασφαλώς ναι αλλά είναι πάρα πολύ λίγα τα σουζόμενα το Ευαγγέλιο ναι δεν αφήνει τίποτα όρθιο δεν αφήνει Πάρα πολλά μέσα στον Πλάτωνα, μες στους διαλόγους.
Τίποτα τέτοιο μες στον Αριστοτέλη. Τίποτα. ελάχιστα σε διάφορα πνεύματα κατά καιρούς ως αυτόν σε κανέναν τόσο πολλά και τόσο πολύ μαζεμένα και αυτά στην παραμονή αυτού του αιώνα στο τέλος του προηγούμενου στο κορύφωμα του ρομαντισμού έτσι χαουτικά εκφρασμένα και σε τόσο μεγάλη ποίηση και δύσκολη μοιραίως Από έναν, ενός λαού που είναι κάτι ξοχύμου, κρ άτιστης, ρασιοναλίστης, νοησιοκράτης και αυτός είναι ό,τι αντίθετο προς αυτά.
Έτσι λοιπόν, τον χτυπάνε από δεξιά, τον χτυπάνε από αριστερά, Το χτυπάνε οι θρόνιμοι, το χτυπάνε όσοι είναι σύμμετροι. Οι θρησκείες το χτυπάνε όλα τα φιόνια, όλες οι πίστης, όλες οι οργανώσεις, όλα τα μαζικά, όλα τα κοινωνικά. Το χιτινάξει όλο στον αέρα φυσικά, γι' αυτό μίλησε για τον ευρωπαϊκό μηδενισμό. Αυτό εννοεί.
Το μηδέν στο οποίο κατρακυλάει και βρίσκεται η Ευρώπη, να τη Ευρώπη τη ζούμε την Ευρώπη και το δυτικό πολιτισμό στο μηδέν που κατρακυλάει. Να το. Γιατί είπε ψέματα δηλαδή. Ψέματα είπε.
επειδή υπάλληθια ακριβώς τον μισούν και γι' αυτό τον συμποφαντούν. Και τον λένε αυτόν μη ταινιστεί ας πούμε. Και τον λένε αυτόν μη ταινιστεί, έτσι. Και φυσικά του αποδίδουν ό,τι θέλει. Αυτό για αυτός λέει γιατί βγήκε ένας τρελό Χίτλερ Μπογιατζής και είπε λέει πως τάχα αυτός ήταν ειναι τσεϊκός ή Χίτλερ Ιούγιος, τι της σχέση έχει.
Ό,τι θέλεις. Και εγώ μπορώ να βγω και να πω ότι είμαι ο παδός του Βούδα και δεν έχω καμία σχέση με τον Βούδα. Τι είναι αυτά. Μπορεί να είναι ένας τέτοιος δημιουργός υπεύθυνος για αυτούς που θα βγουν μετά και θα τον επικαλεστούν.
Υπεύθυνος λέει. Έτσι θέλουν. Το λένε ακριβώς για να σε απομακρύνουν από αυτό. Τι σου γυρεύουν σήμερα να αποκτήσεις συνείδηση πολίτικη, πολιτική συνείδηση. Αυτός σου λέει ότι πολιτική συνείδηση.
Τρελάθηκες να γίνεις πολιτός. Λέει τα αντίθετα ακριβώς. Σε όλα τα κρίσιμα. Κανείς δεν είπε τόσο πυκνά και τόσο συσσωρευτικά όλες τις κρίσιμες σωστές αρνήσεις που έπρεπε να υποθούν για όλες τις αηδίες, τις απαξίες όχι αξίες.
Κανείς δεν χτύπησε τόσο πολύ τις συμβατικές και τις ψευδοαξίες. Και φυσικά γι' αυτό δεν τον διαβάζουν. Και έχουν και την υποκρισία τάχα να τον εκτιμούν. Να τον έχουν στις δύο θήκες τους.
Να τον εκτιμούν. Υπότιτλοι AUTHORWAVE Ήταν πολύ λίγα, πρέπει κανείς να επανέλθει, θα δούμε τι θα κάνουμε, μπορεί να μη σας άρεσαν, μπορεί να σας άρεσαν, δικιά σας η απόφαση, δικιά σας η κρίση. Αλλά εγώ έκρινα ότι πρέπει να πάρετε μια γνώση έστω του κειμένου, του κειμένου. Αφήστε τα λόγια, τι λένε τώρα οι κουκουέδες, οι δεξιοί, οι συντηρητικοί, οι φρόνιμοι, οι παπάδες, οι άλλοι, για αυτόν. Να δούμε αυτός τι λέει ρε παιδί.
Να δούμε αυτός τι λέει για αυτούς και να καταλάβουμε γιατί τα λένε ε κείνα που λένε. Τι του σες ου ρε Τι όσο πάνε Εγώ έδωσα μερικά πολύ λίγα Έδωσα ένα ούτε εκατοστό Από ότι είναι ένα του βιβλίου Και έχει βγάλει τόσα Το βασικό του βέβαια Όπου το βρείτε πάτε στα παλαιοπλαιοπολία Πάτε να βρείτε Μάθετε γερμανικά να διαβάσετε Μίτσε