Około 3000 roku przed naszą erą na północy Afryki w delcie Nilu powstało państwo egipskie. zbudowane zostało w warunkach bardzo podobnych do tych jakie panowały w mezopotamii nil podobnie jak tygrys i eufrat regularnie wylewał nanosząc na pobliskie pola warstwy żyznego muł jednak bezpośrednio do uprawy nadawały się ziemie znajdujące się najbliżej rzeki dlatego chcąc powiększyć powierzchnię pól rolnicy egipscy podobnie jak ci w mezopotamii budowali sieć kanałów nawadniających Jeszcze w starożytności powstało przysłowie mówiące, że Egipt jest darem Nilu. Ukazywało ono związek pomiędzy ludźmi i rzeką, a także wskazywało na fakt zależności tej cywilizacji od corocznych wylewów rzeki. Faraon był najważniejszą osobą w państwie. Miał nieograniczoną władzę i był uznawany za przedstawiciela bogów na ziemi. Skupiał w swoich rękach najwyższą władzę polityczną, wojskową, sądowniczą i religijną. Uchwalał prawa wedle swojego uznania, a co ciekawe jednak sam im nie podlegał. We władzy wspierali faraona kapłanie i urzędnicy. Stanowili oni nieliczną, ale najlepiej wykształconą grupę, dodatkowo potrafiącą czytać i pisać. Za pośrednictwem urzędników faraon rządził państwem, natomiast kapłani, oprócz funkcji religijnych, prowadzili również szkoły oraz byli grupą najbliższą nauce. Między innymi to oni prowadzili obserwacje astronomiczne. Kolejni w hierarchii ważności społeczeństwa egipskiego byli rzemieślnicy i żołnierze, poniżej nich znajdowali się chłopi, stanowiący większość społeczeństwa. Najniższą grupę społeczną stanowili nieliczni w Egipcie niewolnicy. Egipcjanie wyznawali politeizm, czyli wiarę w wielu bogów. Zgodnie z ich wierzeniami, to bogowie odpowiadali za zjawiska naturalne, takie jak wschody i zachody słońca czy wylewy. Część bogów była czczona w całym państwie, jak Ra, bóg słońca, czy Ozyrys, bóg śmierci. Byli jednak i tacy, do których modlono się tylko lokalnie. Na cześć bogów wznoszono okazałe świątynie, w których odprawiano obrzędy religijne oraz gdzie składano bogom ofiary z płodów rolnych czy kosztowności. Egipcjanie wierzyli w życie pozagrobowe. Po śmierci stawali przed obliczem Ozyrysa, który na wadze ważył ich dobre i złe uczynki. Decyzją Ozyrysa dusza człowieka, który na to zasłużył, mogła przejść do innego świata. Kluczem jednak do życia w zaświatach człowieka było jego ciało. Bez niego nie mogła istnieć ludzka dusza. Dlatego po śmierci starano się konserwować zwłoki tak, by nie podlegały rozpadowi. Najbogatsi mogli sobie pozwolić na mumifikacje. W ramach tego procesu usuwano z ciała zmarłego wszelkie opiany, następnie było ono balsamowane przy pomocy różnych substancji, owijane bandażami i umieszczane w sarkofagu, czyli zdobionej kamiennej lub ceramicznej trumnie, który następnie był składany w grobowcu. Najwspanialszym przykładem egipskich grobowców są potężne piramidy. Największe z nich zniesiono w III tysiącleciu p.n.e. w początkach państwa egipskiego. Były one grobowcami faraonów. Ubogich, których nie stać było na proces mumifikacji, chowano w piaskach pustyni, które w sposób naturalny konserwowały zwłoki. Egipcjanie stworzyli wysoko rozwiniętą cywilizację, która dokonała wielu odkryć. Opracowali pismo obrazkowe, które nazwano hieroglifami. Znaki zapisywano w kolumnach i czytano je od góry do dołu. Całe pismo liczyło około 6 tysięcy znaków. Miało ono nieocenione znaczenie w zarządzaniu państwem, ale również służyło do zachowania tekstów religijnych. Jego uproszczone warianty służyły do zapisywania pozostałych utworów literackich, takich jak poezja, bajki czy pieśni. Egipcjanie posiadali szeroką wiedzę z zakresu medycyny. Znali anatomię człowieka i potrafili dokonywać skomplikowanych operacji. Orientowali się w budowie i funkcjach poszczególnych organów. Dzięki rozwiniętej matematyce potrafili wznosić monumentalne budowle. egipcjanie opracowali również kalendarz który liczył dni i dzielił się na dwanaście miesięcy każdy po trzydzieści dni plus pięć dni dodatkowych opracowali go na podstawie obserwacji wylewów nilu oraz położenia gwiazd względem słońca