Gustong gusto ni Romeo ang matandang mag-asawa at hindi siya umaalis sa kanilang tabi. Talagang nagtatala siya ng kasiyahan, hindi ba? Hohohoho! Oo, tama ka nga! Isang araw, habang iniintindi ni Richard ang kanyang hard work, Sa din kasama si Romeo, may napansin siyang kakaiba malapit sa kanila.
May inaamoy at kinakalkal si Romeo sa isang parte ng hardin. Oo, ano yan, Romeo? Dali-daling tumakbo si Romeo sa kanyang amo habang tumatahol ng malakas. At tumakbo pabalik kung saan siya nagkakalkal.
Nagtaka naman si Richard kung anong problema, kaya sinundan niya ang aso habang daladala ang kanyang pala. Nagtatatalon at kumakahol si Romeo ng malakas hanggang sa lumabas rin si Marie dahil sa ingay. Nagtaka si Richard at nagsimulang maghukay.
Hindi nagtagal, may tinamaan ang kanyang pala. Naku! Mukhang meron tayo natagpuan!
Yumuku siya at kinuha ang isang malaking kahon. Nang buksan niya ito, nagulat na lang siya sa kanyang nakita sapagkat puno ng mga makikintab na piraso ng ginto ang kahon. Naku po! Nananaginip lang ba ako?
Ewan ko lang sa'yo. Pero ako'y hindi. Totoo talaga ito.
Dinalan tayo ng kayumanan ang munting alaga natin. Mayaman na tayo. Tumahula-tumalon sa tuwa si Romeo.
Sa sobrang bigat ng kahon, kinailangan pa ni Marina. ay nang tulong para maipasok ito. Makalipas ng ilang araw, ibinigay kay Romeo ang lahat ng mga hiligainin ng aso. At ang kutsyo na kanyang hinihigaan ay pang prinsipe. Masayang-masaya si Romeo sa kanyang oras.
Hanggang isang araw. Nadiskubri ni Russo ang inggiterong kapitbahay ang tungkol sa kayamanan ni Richard at Marie. At nagplano siyang pataksil na hulihin si Romeo.
Kailangan kong makuha ang aso na ito. Mamayang gabi, habang natutulog ang mag-asawa, papainan ko ang aso gamit ang biskwit para mahuli ko siya. At tulad ng plano niya, dahan-dahan pinasok ni Russo ang bahay ng matandang mag-asawa noong gabi.
Eh, mahimbing na natutulog si Richard at si Marie. At si munting Romeo naman ay naglalaro ng bola nung bumukas ang pintuan. Pagtingin ni Romeo, nakita niya ang masarap na biskwit sa may pintuan.
Tumalon siya at tumakbo papunta sa pintuan. Agad-agad niyang pinulot ang biskwit gamit ang kanyang bibig. At masayang ninoya ito. Pero hindi alam ng kawawang aso na may nakahalong pampatulog ang biskwit.
Pagkakain niya rito, bumagsak siya sa sahig at nawala ng malay. Akin na ngayon ang aso na ito. Habang sinasabi niya yun, binuhat niya si munting Romeo at siya'y nawala sa kadiliman ng gabi. Kinabukasan, nang magising na si Richard at Marie, napansin nilang nawawala si Romeo sa bahay.
Nagsimula silang hanapin siya. O Romeo! Romeo!
Nasaan ka Romeo? Nasaan na ang aking pinakamamahal na alaga? Pero hindi nila makita si Romeo kahit saan.
Ha? Habang hinahanap nila si Romeo sa hardin, tumawag sa kanila si Russo mula sa kabilang bakod. Oh, anong nangyari mga kapitbahay?
Bakit ang lungkot yata ng mga itsura ninyo? Russo, hindi namin mahanap ang aming munting aso. Nakita mo ba siya? Ah, hindi ko siya nakita.
Pero sigurado akong tumakbo lang siya palabas ng bahay, habol-habol ang paru-parung. Madalas kong makita niyang kalaro. Oh, baka hindi pa siya masyado nakakalayo.
Layo, Richard! Tara na at hanapin na natin siya! Tama ka!
Halika't hanapin na natin siya! Umalis na si Richard at Marie para hanapin si Romeo. Nakita niya ito bilang magandang pagkakataon, kaya pumasok agad si Russo sa kanyang bahay at inilabas si Romeo. Salbahik ang aso ka! Pinahirapan mo ko buong magdamag!
Ngayon, para may pakinabang ka, tulungan mo akong maghanap ng mga kayamanan sa aking ardin! Ibinaba niya si Romeo, ngunit hindi niya binitawo ng tali. Huwag na huwag mong iisipin na pwede kang makatakas sa akin. Nagsimulang maghanap ang kawawang si Romeo.
Agad-agad naman siyang tumigil sa isang bahagi at nagsimulang tumahol. Ah, magaling na aso. Sana lang ay mas malaking kayamanan to kaysa sa nakuhan ni Richard.
Habang sinasabi niya ito, nagsimula siyang maghukay at nakatagpo ng isang malaking kahon. Hinilan niya ang kahon. at binuksan.
Tuwang-tuwa naman siya nang makita niyang puno ito ng gintong bariya. Ikaw na munting aso ka. Espesyal ka nga talaga. Sige, palalayain na kita.
Tinanggay niya sa tali ang aso at pinakawal. Tumakbo ka na sa loob ng bahay ninyo at pauwi na ang nanay at tatay mo. Tumakbo ka agad si Romeo papasok ng bahay. Kinuha naman si Romeo.
Namaniruso ang kanyang kahon ng ginto at pumasok sa bahay niya ng nakangiti. Nang makauwi ng malungkot at nalulumbay si Richard at Marie, tumakbo si Romeo at nagtatatahol papunta sa kanila. Oh, nandito ka nang pala! Nandito lang pala siya. Saan ka naman nagpunta, Romeo?
Talagang labis kaming nag-aalala para sa'yo. Binuhat siya ni Marie at masayang pumasok ang matandang mag-asawa sa loob ng bahay. Pagdating ng hap, Pagkakaroon, pumunta ulit si Ruso sa bahay ng mag-asawa, dala ang kanyang mga sakim na motibo. Masaya kung nahanap niyo na ang aso ninyo, pero mukhang malungkot siya.
Pwede ko ba siyang ilabas para maglakad? Mukhang magandang idea yun. Romeo, gusto mo bang lumabas at maglakad?
At dahil dito, lumapit si Romeo. At laking gulat naman ni Ruso nang magsalita ito. Roast India!
Hindi ako sasama-samamang ito kahit saan. Siya ay masamang tao. Gulat na gulat si Russo. Napatras siya tumingin kay Richard.
Anong problema, Russo? Bakit mukhang takot na takot ka? Yung aso mo! Nakakapagsasalita! Nakatingin si Richard at si Marie.
Naaaliw. Dahil ang naririnig lang nila ay ang pagtahal ni Romeo. Wala silang naririnig na salita.
Ano? Oh! Ano ba yung mga pinagsasasabi mo?
Yung aso nyo, isang maligno, nagsalita! Kung ibig mong sabihin sa pagsasalita ay pagtahol, abay oo! Lahat ng aso tumatahol. Tumahol si Romeo at tinignan naman niya si Russo nang may pagtataka.
Pangako, narinig ko talaga siyang magsalita. Tumuwi ka na, Russo. Baka naman masama lang ang pakiramdam mo. Magpahinga ka muna at pag bumudin ang pakiramdam mo, pwede na kayo numabas.
Pagkas ni Romeo at maglakad. Sumangayo naman si Ruso at umuwi siya nang nagkakamot ng ulo. Kinaumagahan, bumalik na naman siya.
Magandang araw, Richard at Marie. Pasensya na nga pala sa ikinilos ko kahapon. Nasa na nga pala ang muting aso. Ilalabas ko na siya para maglakad.
Sige. Mabuti at maganda na ang pakiramdam mo. Romeo, halika na muna dito.
Tumakbo pa pa si... Nasakmang bahay si Romeo at umigil sa tabi ni Richard. Oh, itong masamang tao na ito. Sana naman? Nang marinig ni Russo, bigla siyang nagulat.
Ano? Anong nangyari sa'yo, Russo? Anong nangyari?
Anong nangyari? Yung aso niyo! Yung aso niyo!
Nagsalita na naman! Nalito at nagdinginan muli si Richard at Marie. Kumahol naman si Romeo. Ruso, kapitbahay, sa tingin ko mukhang kailangan mong magpatingin sa doktor. Paano nakakapagsalita ang isang hayop?
Nagsalita lang siya! Pinagtutulungan niyo lang ako. Mahiwaga ang aking... Asong ito! Alam ko!
Ito ang responsable sa lahat ng yaman nyo. At ngayong alam ko nang nakakapagsalitari nito. Saan nyo nakuhang mahiwagang asong ito?
Gusto kong sabihin nyo sa akin! Ruso! Isang munting aso lamang.
Namang siya, hindi siya isang mahiwagang hayop. At oo, tinulungan niya kaming makahanap ng kayamanan. Pero naswertehan lang kami.
Hindi niya na ito nagawa ulit. At alam niya ng buong baryo natin. Ah, diyan kayo nagkakamali.
Anong ibig mong sabihin? Ipapakita ko sa inyo. Pero hindi nang mag-isa lang ako. Nadalhin ko ang punong nayon dito at ilalantad ko kayo sa kanya.
Malalaman ang buong nayon ang pagiging masamang... Salamang sa lamangkero niyo na gumagamit ng mahigas na yung ito. At kukunin ko ang mahiwaga ninyong aso para sa sarili ko. Magbabalik ako! Habang naglalakad siya palabas, nagulat at nagtinginan si Richard at Marie.
Sa tingin nila'y nababaliw na ang kanilang kapitbahay. Pagdating ng hapon, bumalik na siya sa kanilang bahay kasama ang punong nayon na si Shiro. Habang nakatayo sa biranda nila, sumigaw si Russo. Lumabas kayo!
O mga masasamang salamangkero, isama nyo na rin ang mga mga mga mga mga mga mga mga mga m Masama niyong aso! Nandito ako para ilantad kayo sa harap ni Ginoong Shiro! Sa lakas ng pagsigaw ni Russo, nagsipuntahan na rin ang iba pang mga taganayon at lumabas na rin si Richard at Marie sa bahay nila. Ayan na sila!
Ang mga masasamang salamangkero! Gumagamit sila ng mahigkasanayo natin, mga ginoo! Dapat paalisin na natin sila ngayon din! Ginoong Shiro, sa aking palagay lamang ay nababaliw na ata si Russo! Kailangan natin siyang ipatigin sa doktor.
Tigilan mo ko! Ilalantad ko na kayong dalawa ngayon! Russo, siguraduhin mo lang na may patunay ang mga pinipintang mo sa kanila.
Ilang taong ko nang kinala si Richard at Marie. At sila ang mga pinakalisenteng tao sa muong nayon natin. Nagpapanggap lamang sila ng mga disenteng tao, Ginoo.
At oo, mayroon akong matibay na patunay. Lumingon siya kay Romeo habang sinasabi ang mga ito. Magsalita ka ngayon din! Hinahamong kita!
Anong gusto mong sabihin ko? Kita nyo? Ayan na!
May iba pa ba akong kailangan patunayan sa inyo? Tinignan lang siya na ginoong siro ng may pagkalito. Nagpalitan rin ng malitong tingin ang mga taga na yon sa isa't isa. Ano bang mga pinagsasasabi mo, Russo?
Iyong aso! Ang tinutukoy ko ay yung nagsasalitang iyan! Narinig nyo naman siyang nagsasalita.
Hindi nyo ba narinig? Pagkahol lang naman ang narinig ko. Anong sabi mo? Paano naging posible yun?
Nagngangalit na humarap si Russo sa mga taga-nayon. Narinig nyo namang magsalita yung aso, hindi ba? Ang narinig ko lang ay kumahol siya.
Oo nga, ako nga rin. Sa tingin ko tama si Richard. Mukhang nababaliw na nga itong si Russo. Hindi! Hindi ako baliw.
Tinulungan ako ng asong ito na makahanap ng kayamanan. Mahiwag ang aso ito! Alam na naming lahat yun.
Pero yun ay isang pagkakataon. Nakataon namang at napakalakas lang ng pangamoy ng isang aso. Ah, ganun ba ang satingin mo? Nagpatuloy si Russo sa pagpapaliwanag tungkol sa kung papaano niya hinuli si Romeo. At pinaghanap ng kahong puno ng ginto sa kanyang hardin.
Ano? Dinakip mo ang aking munting aso? Ikaw ang gumawa noon? Hindi ang katanggap-tanggap, Russo.
Ipatatalsik na kita palabas ng nayon. Ah, huwag muna ginaong punong nayon. Kasi... Ang punto dito ay hindi ang pagdakip sa munting maligno kundi ang pagtulong nito sa aking makahanap ng isa pang kayamanan.
Kasi mahiwagang nilalangang asong ito. Makakahanap siya ng walang hangga ang kayamanan. Patunayan mo! Ipakita mo sa amin ngayon ang ginto! Oo!
Ipapakita ko! Habang nagsasalita siya, inilapag niya ang kanyang supot at kinuha ang kahon na natagpuan niya sa kanyang hardin. Manuhod kayong lahat ng maigi dahil ipapakita ko na sa inyo ang kahon na natagpuan niya sa kanyang hardin.
na puno ng gintong bariya. Pagkasabi nito, binuksan niya ang kahon at sa buong gulat at pagkakilabot, puro buhangin lang ang laman ng kahon. Ano? Iposibling mangyari ito! Tama na!
Bukod sa sinayang mo lang ang oras naming lahat, iniligay mo rin sa pahamakang reputasyon ni na Richard at Marie. At dagdag pa rito, nagawa mo pang dakipin ang kanilang munting aso? Idinidiklar ako ng ikaw ay pinagbabawal na sa great at hindi ka na maaaring bumalik pa rito kailanman. Pero… pero… Huwag ka na magsalita pa!
Mag-impake ka na ngayon at umalis ka na! Kung hindi, mapipilitan akong tawagin ang mga gwardya! Umalis na si Russo at napahiya ng husto.
Lumapit si Ginong Shiro, kina Richard at Marie. Kasensya na kayo sa mga hindi magagandang kilos na ito. Pero huwag na kayo magalala dahil hindi namang gagampala si Russo sa inyo o kahit sino pa. na pamansanayong ito.
Sisiguraduhin kong ipapadala siya sa malayong-malayong lugar. Maraming salamat, Ginoong Shiro. Ang iyong pamumuno ay napapanatili ang kaligtasan ng aming lahat.
Ngumiti si Ginoong Shiro at bumaba para tapikin si Romeo sa kanyang ulo. Talagang nakakatuwang, aso! Paano nagkaroon ng taong naniniwala na gumagamit dito ng mahika?
Pinaalis si Russo sa nayon at si Romeo naman ay masayang namuhay kasama si Richard at Marie. At siniguro niyang walang pahamak na darating sa kanila. At ang matandang mag-asawa, hindi na nila nalaman na ang kanilang aso ay natatangi.