Ang Kahon ng Pandora Noong araw ay walang mga babae sa lupa. Ang naninirahan dito ay panay mga lalaki. Nabubuhay sila ng matiwasay. Sagana sila sa pagkain.
Ang simoy ng hangin kanilang nilalanghap ay puno ng halimuyak ng mababangong bulaklak. Sa buong maghapon, wala silang ginagawa kundi magsaya, magpalakas at magpalusog ng katawan. Hindi nila nakikilala ang kalungkutan, ang sakit, ang uhaw at ang gutom. Hiniling nila sa Diyos na manlililok na si Hephaestus na humubog ng isang babae. Sumunod naman ang kahilingan.
Ubod ng ganda ang babaeng kanyang hidubog. Humanga ang lahat sa Diyos. Inaalay nila sa bagong likang babae.
ang lahat ng mga kahangahangang handog. Ibinigay sa kanya ni Apollo ang kahusayang umawit. Ibinigay sa kanya ni Hermes ang kapangyarihang mangakit at mangudyok. Ginawa siyang kaibig-ibig ni Aphrodite. Ang nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na nangyayari na katangian sa daigdig.
Ipinagdiwang ng kanyang mga kaibigan ang pagkakaroon niya ng magandang kapalaran. Noon, hindi pa kilala ng mga lalaki ang inggit at panibukuin. Sa ganang kaipitimius at sa kanyang mga kaibigan ay matamis pa sa awit ng mga ibo ng awit ni Pandora. Kinagawin na nilang magtipuntipin tungkong magdatapit hapon upang pakinggan ang magagandang alamat na sadyang nilikha ni Pandora para awitin sa kanila. Marami ring panahon na naging maligaya si Pandora sa piling ni Epitemius.
Para sa kanya ay bago at maganda ang daigdig. Araw-araw ay maraming mga bagay siyang natututukan. Natalos niyang hiwagan ng apoy. Nabatid niyang ukol sa kahangahangang init nga ng araw at tungkol sa katakatakang lamig ng gamit. Natikman niyang iba't ibang lasa ng masasarap na bungang kahoy.
Gayunman, sa kanyang isipan ay may isang bakal na umiikil. Isang alalahaning nagdutulot ng ligalig sa kanyang kaloobar at nagtatangkang gumiba sa lahat ng kaligayang kanyang tinatamasa. Ito ay nauukol sa kahon na kasama na siyang siya ihatit ni Hermes sa lupa. Thank you for watching! Mahigpit ang bili ni Hermes na ang kahon ay huwag niyang bubuksan.
Sa palagay ni Pandora, ang pagkakaalam sa laman ng kahon ang tanging kulang upang masasabi na mababatid niya ang ukol sa lahat ng bagay sa degdig. Lumalakad ang araw ay sumisidhi ang kanyang pagnanasang mabatid ang nasa loob ng kahon. Gayon na lamang ang kanyang pananabig. Marahil, ang naisip ni Pandora, may mga kaakit-akit na bagay sa loob ng kahon na makapagdudulot sa akin ng iba yung kagandahan. Thank you for watching!
Gaya ng halimbawa ng busilak na kasuot na ni Hira o kayagininto ang mga hiyas ni Aprotite. Naging palaisip si Pandora. Araw-araw ang binubuhay niya kung anong laman ng kahon.
Bihira na siyang mangiti. Noon, nararamdaman ni Epitimius ang unang kalungkutan. Nalulungkot siya kapag walang kibus si Pandora.
Sa wakas, ipinagtapat sa kanya ng babae ang sulilan niyang gumugulo sa kanyang isip. Hiniling niyang buksan nila Epitimius ang kahon. Natatakot si Epitimius.
Buksan ang kahon? Gawin ang isang bagay na ipinagbabawal ng mga Diyos? Ang kanyang bulalas.
Hindi kumagawa iyan. Habang tayo nabubuhay, mananatiling nakapitid ang kahon sa loob ng ating tahanan. Hindi ko yan pakangasang buksan, pikailanman.
Umalis si Epitimius at nagtungo sa piling ng kanyang kakaibigan. Naiwang natitigilan si Pandora katabi ng kahon. Nang sumunod na araw, pinigilan ni Pandora ang kanyang nasang mabuksan ng kahon. Ngunit isang araw ay umalis si Epitemius, na iwang nag-iisa sa kabahay ang babae. ng kahon.
Kinuha niya ang susi at pinuksan niya ito. Walang magandang bagay ang nasa loob nga ng kahon. Isang langkay na humahagunghong ng mabotakti ang naglalabasan at dumuro sa kanya. Ang mga botakting niya o'y ang tagapaghatid ng iba't ibang uri ng sakit tulad ng lagnat, kolera, rayuma at iba pa.
Ang iba pa sa kanila ay kinatawan ng maitim na damdamin tulad ng ingget, panidibugho, sama ng loob at masasamang kaisipan. Ang mga putakting naglagusan sa mga bintana at mga pintuan ng bahay. Lumipad hanggang sa alapaap at dahil sa rami ay nangulimlim tuloy ang araw.
Si Naipithemius at ang kanya mga kaibigan ay nagdilibang noon na sa may di kalayuan sa tahanan. Narinig nilang nangangalit na ugong ng mga sakit, salot at maitim na damdamin. ng mga kulisa pa doon sila'y nagkagulo. Magpalitan sila ng masasakit na salita. Ang magkakaibig ay naging magkakagalit sa mukha ng bawat isa'y nabadhang bangis at nitnit.
Naglaho ang panahon ng kawalang malay. Samantala, si Pandora inanalambot sa tahanan. Naisara na niyang takip ng kahon, ngunit totoong huli na. Lahat ng nakakulong doon, maliban sa isang kulisap, ay nakawala at nagsasabog na ng pinsala sa lupa. Hugong ng hugong ang kulisap na naiiwan sa loob ng kahon.
Naririnig ni Pandora ang maliit na tinig na nagsasabing, Palayain mo ako! Palabisin mo ako! Hindi, ang sabi ni Pandora.
Hindi kita palalapasin, mamalagi ka riyan. Walang tigil ang paghugong at pagkatok ng maliit na kulisap sa loob ng kahon. Sa wakas, napilitan si Pandora ang buksan ng kahon. Isang magandang kulisap na may busilak na lubabas sa kahon.
Ikinampay ang kanyang mga pakpak na waring nasisihan sa liwanag. Ako ang pag-asa, ako ang pag-asa, ang awit niya. Sa wari ni Pandora ay lalong gumanda ang daigdig dahil sa awit na yun.
Lumabas sa tahanan ng kulisap, nagtungo sa puok na pinag-aawayan ni naipit ni Muse at nang Kanyang mga kaibigan, sa kanyang pagdating ay natigil ang awayan, nanumbalik ang kapayapaan, ngunit hindi na ang dating kapayapaan at may malilinis na budhi. Gayunman, habang may pag-asa sa daigdig ay mauunawaan ng mga nalaking nakalasap ng unang lungkot na walang kaguluhang napakasama upang di pangibabawan ng kabutihan. Intro Music