Ephemethius ang mas matalino sa kanilang dalawang magkapatid. Siya ay mautak at mapamaraan, hindi gaya ng kapatid niyang sa Ephemethius na medyo hindi nag-iisip at madaling magtiwala. Kayong mga bata, kailangan niyo kumain ng marami. Tingnan niyo ang aking katawan. Tingnan nyo ang lakas ko!
Hindi nyo ba gustong maging kasing lakas ko? Alam nyo, palagay ko ayokong maging ganyang kalakas masyado. Kasi, kontento na po ako sa ganito. Huh?
Eko naman, Prami. Ganoon rin. Pareho po kami ng salaobin ng kapatid ko.
Kahit pa paano naman dapat nyo subukan ang maging malakas. kahit na hindi kayo magiging kasinakal. Pasko! Niwala kayong kapangyarihan kagaya ng meron ako.
Siya nga po pala. Magiging masaya po ako kung mabibigyan niyo ako ng konting apoy na yan. Alam niyo na, para bigyan ng mga tao. Kasi magagamit nila ito. Ano?
Bigyan ng nakamamanghang apoy ang mga nakakatawang taong iyon? Sasunugin lang nila ang buong mundo gamit ito. Nakakaawa po kasi sila dahil giniginaw sila sa gabi.
At kapag dumarating ang taglamig, brrrr! Hindi ko na yung problema. Kung sabi niyo si Apollo tungkol dyan, inamumunuan niya ang araw. Pero Zeus, wala kayong ideya kung gaano ito makakatulong sa atin. Pwede mo ba kaming bigyan kahit katiting na apoy na yan?
Ayoko nga, buo ang pasya ko. Walang apoy para sa mga tao niyan. Nalungkot si Ephemethius nang marinig ito, samantalang lubos na nainis naman si Prometheus.
Prometheus. Nang sumunod na araw, habang tumitingin-tingin si Zeus sa mundo, bigla siyang nakakita ng apoy na lumiliyab sa labas ng bahay ng isang tao. Siya ay nagalit. Apoy?
Paano nagkaroon ng apoy ang mga tao nito? At nang tingnan niyang maigi, nakita niya na binibigay ito ni Prometheus sa mga tao. Prometheus?
Prometheus? Halika rito, ngayon din! Oo, hindi.
Nagpunta si Prometheus kay Zeus na nakatayo na parang isang galit na higante. Sinabi ko na sa iyo na huwag silang bigyan ng apoy! Bakit ka nagnakaw ng apoy? Ang totoo, hindi ko naman ninakaw ang apoy na iyon.
Galing ito kay Apollo, na masaya naman niyang binigay sa akin. Nagihirap ang tao tuwing gabi at ang konting init ay makakatulong sa kanila, Zeus. Gusto mo bang maghirap sila? Wala nang maisip na isasagot si Zeus.
Siya ay galit na galit. Pero alam niya na tama si Prometheus. Nang araw ding yun, padabog na pumasok si Zeus sa kanyang silid. Siya ay galit na galit. Anong magagawa ko?
Kailangan parusahan ng Prometheus! Pero paano kaya? Kapag ibinukan na niya ang kanyang bibig at nagsalita na siya ng rasun niya, siyak na siya ang papanigan ng lahat na nagikinig. Sa pag-iisip niya ng malalim, bigla niyang naisip na mas madaling puntiryahin si Femethius.
Mas madaling linlangin yung isa niyang kapatid. Pero dapat siguraduhin kong walang makakalan ng plano ko. Kaya naman agad na nagpagawa siya ng babae na mula sa kling. Siya ay magiging tao, at sisuguraduhin mong siya ay magiging pinakamagandang babae sa lahat.
Sige, masusunod ang gusto nyo. Pero pwede bang malaman ang dahilan ng paggawa sa kanya? Alam mo, ah, gusto... Tuko ng anak, tama. Kunting tawanan at kasiyahan sa malungkot kong palasyo.
Ganon ba? Gagawin ko siyang pinakamaganda sa lahat para tuwing mumingiti siya, mapupuno niya ang puso mo ng lobos na… Oo, sige. Basta gawin mo na siya.
Pagkagawa sa kanya, makikitang napakaganda niya at nagniningning ang mga mata niya na para mga bituin. Oh, Athena! Napakaganda talaga ng damit na ito! Oh, masaya ako at nagustuhan mo yan, Iha.
Hinabi yan sa pinakamagandang pilak. Titignan ko kung paano ito kuminang sa araw. Oh, napakaganda naman niyang dalaga.
Pero Zeus, bakit mo siya ginawa? Ha? Oo, kasi... Gusto ko na iibigay siya sa aking anak na si Epimetheus. Masyadong mapag-isa ang batang iyon.
Kailangan niya nang magmamahal sa kanya. Ano sa palagay mo? Aw, napakabuti mo naman. Nakus!
Siguradong magugustuhan siya ni Epimetheus. Hindi alam ni Athena ang totoong binabalak ni Zeus. Ah, Pandora anak po, may kailangan akong puntahan at kausapin.
Gusto mo bang samahan ang iyong ama? Siyempre naman po, ama. Saan po tayo pupunta?
Ah, magiging magkita kasi ako sa lalaki na gangalang Epimetheus. Napakabuti niyang lalaki. Masayahin, mabait, at talaga namang maalalahanin. Sa kanilang paglalakbay, walang ibang bukang bibig si Zeus kundi si Epimetheus para bigyan ito ng magandang impresyon kay Pandora.
Si Pandora naman ay masaya sa kanyang mga narinig. At nung makita niya ito, kaagad na nahulog ang loob niya sa binata. Kumusta, Epimetheus? Nandyan ba si Prometheus?
Oh, wala siya. Lumabas po siya. Magaling!
Eh, Femithius, gusto kong ipakilala ang maganda kong anak na si Pandora sa iyo. Agad na nahulog ang loob ni Femithius sa kagandahang tinataglay ni Pandora. Talagang napakaganda niya. Oo. Alam mo, nakalimutan kong may kailangan pala akong gawin.
Mayawang ko muna kayo para makapag-usap muna kayo sandali. Susundoy na lang kita mamaya, Pandora. Paalam!
At pagkatapos, agad na bumalik si Zoo sa palasyo niya. At ngayon, sigurado akong di magtatagal, mauhulog ang loob nilang dalawa sa isa't isa. At ang lahat ng ito ay naaayon sa mga plano ko. Hehehehe! Kinahaponan, bumalik siya para sunduin si Pandora na kita niya silang dalawa na nagkakamabutihan na.
Oh, ama! Ama! Gusto ko pa talaga si Ephemethius! Gusto ko po siyang pakasalan!
Pandora, sandali! Hindi ganyan ang tamang… Mabuti kong ganun! Haaah! Ipapakasal ko na kayong dalawa bukas na bukas rin. Yay!
Kaya ng sumunod na araw, agad na nagpakasal si Pandora at Femethius. Oo, aking munting Pandora! At isang araw...
Parang pala kita nag-ajabang! Kaya naman hindi nagtagal, naghanda na si Pandora para magtungo sa bahay ni Ephemethius. Pandora, mahal ko! Dalhin mo ang kahon na ito at protect!
At Effie, ikaw ang bahala sa susi. At tandaan, huwag nga itong bubuksan dahil pag ginawa nyo, isang trahedya ang darating sa mga tao. Nalito ang dalawa sa narinig pero pumayag pa rin sila. Sa paglipas ng mga araw, patuloy pa rin ang paglilibot ni Pandora sa bahay ni Ephemethius.
Hmm. Halos nakita ko na ang lahat sa loob ng malaking lugar na ito. Ang hindi ko na lang nakikita ay ang laman ng kaon na binigay sa akin ni Ama. Tatunungin ko si Ephemethius para hirami ng susi. Pero nang tanungin niya ito, hindi pumayag si Ephemethius.
Kahit anong klaseng pagmamakaawa niya, hindi ito pumapayag. Ibibigay ko sa iyo ang lahat ng gusto mo. Pero yun lang ang hindi ko maibibigay sa lahat ng nais mo.
Talaga namang nainis si Pandora. Kaya, Kaya isang araw, habang wala si Ephemethius, ninakaw niya ang susi mula sa silid nito at pinuntahan ang kahon para buksan. Regalo lang naman ito nung kasal namin.
Siguradong hindi naman ito gano'ng kasama. Tingnan nga natin kung anong... Sa pagbukas niya ng kahon, isang malaking grupo ng mga insekto ang lumabas. Sa sobrang dami, mukha na itong maitim na ulap.
Agad na isinarado ni Pandora ang kahon at napatingala sa takot. Teka, ano kayo? Kami ang lahat ng masasamang bagay sa sanlibutan.
Galit, kasukiman, suwapangan, kalungkutan. Napakatagal na namin nakakulong sa kahon. At ngayon, nakalabas na kami!
Sa wakas, ikakalat namin ang aming mga sarili sa buong mundo! Iyon lang at sila'y lumipad at nawala pagkalabas ng bintana. Oh, hindi!
Anong nagawa ko? Nang makabalik si Ephemethius, narinig niyang malungkot na umiiyak si Pandora. Mahal ko!
Anong problema? Ikunento ni Pandora. ang lahat-lahat ka, Ephemethius, at nagsimula rin itong mag-alala. Paano?
Anong gagawin natin? Hindi ko alam kung paano makatulong. Makakatulong ako!
Palabasin mo ako at tutalungan kita! At sino ka? Paano ka namin palalabasin?
Paano na lang kung masama ka rin? Nako, hindi, hindi! Palabasin mo ako at sasamihin ko kung sino ako!
At kaya, nag-alangang binuksan ni Pandora at Ephemethius ang mahiwagang kahon. At mula dito, lumabas ang isang napakaliit at maliwanag na insekto. Perfecto! Maraming salamat sa pagpapalaya sa akin!
Ha! Ang pangalan ko ay Pag-asa, at ako ang makatutulong sa inyo! Pag-asa? Maaaring ang makatulong! Kung magkakaroon ng pag-asa ang mga tao, ang mundo ay may liligtas!
Pero kakailanganin mo ng tulong. At mula doon, hinatiin niya si Hope para ito ay dumami. Ah, hanggang dito na lang ang magagawa ng kapangyarihan ko. Pumunta ka sa mundo para mailigtas ang lahat. Sige!
Sige! Sige! Sige!
Lumipad sila sa mundo ng mga tao para ipalaganap ang pag-asa sa lahat. Sa pagdaan ng mga taon, lumaganap ang kasamaan. Pero ang pag-asa ay patuloy din sa pagkilos. O, pag-iusap, ugnibong kaya, uming May mangyaring kahit ano sa kapatid ko!
Kawawan naman siya. Di pala, magiging maayos din ang kapatid mo. Kaya kailangan mo ng konting pag-asa.
Magkapatid tayo! Malakas ka rin gaya ko. Alam kong bubuti ka rin.
Kapatid? Oo! Habang patuloy sa paghilos ang pag-asa sa ibaba, sa itas naman ng mga ulap, kumikilos din si Zeus.
Oo! Bakit ko ba naibigay ang kahunday yun kay Pandora? Hindi ko man lang naisip ito! Inyong kamahalan, lumaganap na ang kasamaan sa may bandang asya.
Kailangan niyong magpunta roon para tumulong. Inyong kamahalan, may kasamaan na lumaganap sa kanlurang biropa. Kailangan na po nating kumilos.
Inyong kamahalan! Oh, hindi! ng lahat. Ang tanging magagawa na lang ay ang dumepende sa pag-asa. Tayo na, pag-asa.
Sige po, masusunod!