Dzień dobry. Temat dzisiejszy to wiosna ludów, czyli wydarzenia z lat 1848-1849 w Europie. Oglądamy.
Zacznijmy sobie od przyczyn wiosny ludów, ale nie będziemy sobie wszystkich ich omawiać, ponieważ one są niezliczone. Natomiast skupimy się na tych najważniejszych. I co jest istotne, to nie każdy wymieniony przeze mnie punkcik z przyczyn samej wiosny ludów, tej rewolucji, będzie miał... miał swoje podłoże w każdym punkcie, o którym będziemy mówili, że w tej wiośnie ludów wrze, czyli coś się dzieje. Więc po kolei.
Pierwsze to chłopi tak naprawdę chcieli ściągnięcia pańszczyzny. Oni są cały czas tutaj, można powiedzieć, że na smyczy i oni nie chcą tego. oni chcą się swobodnie rozwijać. Drugą to jest to, że robotnicy żądali poprawy warunków bytowych.
O tym mówiliśmy już wcześniej przy okazji tematu o nowych ideach politycznych. To był drugi punkt. Trzeci to są dążenia zjednoczeniowe Włochów i Niemców, pominiętych na Kongresie Wiedeńskim.
I czwartą będą takie dążenia niepodległościowe już Polaków oraz Węgrów. Dodatkowo do tego dochodzą plagi właściwie nieurodzaju, głodu w Europie oraz liczne epidemie. Także o tym tutaj należy po prostu pamiętać.
Wiosna Ludów będzie przeze mnie omawiana w kolejnych państwach europejskich. Zacznijmy sobie od Francji, w której tak ciekawie się działo jeszcze w okolicy roku 1830. Wtedy został królem Ludwik Filip. O nim mówiliśmy sobie wcześniej. On tam zastąpił Ludwika XIX po 20 minutach, który był królem. I generalnie jego rządy nie były w jakiś sposób wybitne, ale też na początku nie dawały Francuzom takiego pola manewru, żeby go usunąć, nie byli jakoś zbytnio niezależni.
niezadowoleni z jego osoby. I na kiedy rozpoczęła się krytyka jego działania oraz ogólnie jego osoby, zaczęto do tej pory legalne zgromadzenia powolutku ograniczać. Pojawiła się cenzura.
I to wszystko stało się powodem protestów. Protestów, które wybuchną w lutym 1948 roku. To będzie rewolucja lutowa. I pamiętajmy, mamy lipiec 1830 roku w rewolucję lipcową i luty, czyli rewolucję lutową w 1848 roku. Dochodzi do ulicznych walk.
Król znowu jest przerażony, znowu się boi o własne życie, o zdrowie, abdykuje i ucieka, opuszcza kraj. Więc władzę zaczyna przejmować tzw. rząd tymczasowy i on ogłosił tzw.
II Republikę Francuską. Przeprowadzono ogromną ilość reform i domagano się właściwie wszystkiego do wprowadzenia, wszystkiego tego, co na tych protestach po prostu krzyczano. I to w sumie się udało. Następnie, po uporaniu się z kolejnymi protestami, gdzie już powiedzmy te reformy były przeprowadzone, uchwalono nowokątne.
konstytucję i władcą, właściwie to prezydentem, bo z taką funkcją będzie występował, gość, którego poniekąd gdzieś tam już znamy, a dokładnie jest to bratanek Napoleona I, jest to Ludwik Napoleon Bonaparte. Wszystko ładnie, pięknie. On jest prezydentem, on tam mówił, że nigdy nie sięgnie po to, co sięgnął jego stryj, czyli że nie będzie cesarzem, że będzie robił to dla Francji, że on zobowiązuje się, że po swojej kadencji prezydenckiej opuści fotel prezydenta, żeby ta demokracja się rozwijała. Tak.
do roku 1851, czyli dokładnie właściwie niecałe cztery lata rządził jako prezydent i dokonuje zamachu stanu. Właściwie to sam na swój własny urząd, ponieważ opróżnił on urząd prezydenta i został on cesarzem Napoleonem III, więc tam obiecanki, cacanki, a głupiemu radość. Francja jest taka piękna.
Idziemy do Austrii. Cesarzem był Ferdynand I Habsburg. Po nacisku społecznym ze strony oczywiście Austriaków, ale też i innych narodowości, bo tych narodowości w Austrii to jest od groma, dokonał rzeczy wydawało się niemożliwej.
Usunął ze stanowiska kanclerza Clemensa von Metternisha, czyli tego, który był na Kongresie Wiedeńskim i który był człowiekiem dosyć twardym, jeżeli chodzi o politykę i dopóki on był, można powiedzieć, śmiało kanclerzem, nikt przeciwko niemu, przeciwko Austriakom się po prostu nie buntował. A po usunięciu przeprowadzono kolejne reformy. Uwłaszczono chłopów, czyli nadano im ziemię na własność. To uwłaszczenie jest tutaj na początku wieku XIX i właściwie do połowy tego wieku na ziemiach europejskich. Słowem kluczowym kluczem, o tym należy pamiętać, uwłaszczenie, czyli danie komuś ziemi na własność.
Wprowadzono konstytucję z takimi dosyć szerszymi swobodami oraz wolnościami społecznymi. Wszystko wydawało się pięknie, ale niestety nastąpiły kolejne protesty i w roku 1848 cesarz musiał abdykować, a władzę przejmuje jego bratanek, czyli Franciszek Józef I. Tu oczywiście jest późniejsze zdjęcie, ale tak wyglądał mniej więcej pod koniec swoich rządów. O, co jest ciekawe, Franciszek I dążył do przywrócenia rządów absolutnych, co oczywiście się spodobać nie mogło. Więc Austriacy znaleźli się właściwie w dosyć dużych tarapatach.
Ponieważ, tak jak wspomniałem przed chwileczką, mają oni tam bardzo dużą ilość różnych narodowości, które... będą dążyły do przyznania im coraz to szerszych praw. Dlatego, że jednym z największych takich narodów poza Austriakami oczywiście będą Węgrzy. Poczuli się oni poszkodowani tym, że inne kraje otrzymują prawa polityczne, a Węgrów jest najwięcej. i tych praw najwięcej nie mają, więc przystąpili oni do walki.
A taką czarą goryczy, która się przypełniła, było przyznanie praw Chorwatom. A Węgrzy z Chorwatami się niezbyt dobrze dogadywali, ze względów między innymi historycznych. W związku z tym Węgrzy rozpoczęli walkę o niepodległość.
Utworzono Komitet tak zwanej Obrony Narodowej. Na czele stał Lajosz Koszut. Należy go zapamiętać, bezwzględnie to jest bardzo ważna postać. I Węgrzy będą tutaj walczyli, mam nadzieję, że ponad rok tak naprawdę i będą wspierani przez... przez ochotników właściwie z całej Europy, z Polski również ci ochotnicy będą tutaj przybywać wręcz dużymi ilościami.
Jednym z najważniejszych będzie Józef Bem, który będzie generałem, będzie dowodził w punkcie takiego powstania w Siedmiogrodzie i można powiedzieć, że sytuacja dla Austriaków była nieciekała, więc cesarz musiał coś zrobić. Więc zrobił dwa kroki. Po pierwsze zlikwidował odrębność Węgrów, ci z kolei go detronizowali, a cesarz podjął drugi krok, jeszcze cięższy.
poprosił o pomoc Rosję. A dokładnie co cara, Mikołaja I, który wysyła na pomoc Austriakom swojego Feldmarszałka, czyli Iwana Paskiewicza. Powstanie upadło.
Co ciekawe, na koniec, po powstaniu, po opadku powstania, większość przywódców ucieka na tereny tureckie. I tak zrobił też Józef Bem, który przyjmuje tam tytuł paszy i będzie on później na konwersji islamskiej, tam będzie pochowany w swoim nowym obrządku i my sprowadzimy później te jego szczątki w wieku XX do Polski dopiero. Idziemy na ziemię. Niemieckie. Tutaj też się sporo działo.
Ponieważ na ziemiach niemieckich dochodziło do licznych protestów i buntów w różnych punktach, można powiedzieć. W Prusach również. I tam dochodzi do buntu w Berlinie, takiego największego w roku 1848. Król Pruski, tu już jest kolejny władca, teraz będzie Fryderyk Wilhelm IV, tam był trzeci na kongresie, tu jest czwarty, obiecał swoim poddanym to, że zwoła parlament, że zniesie cenzurę, że będzie konstytucja, że uwolni wszystkich więźniów politycznych.
Można powiedzieć, że prawie do końca dokonał tego, co obiecał, ponieważ zwołano parlament, to jest raz. Aktywność rewolucjonistów osłabła, czyli tych, którzy wiedzieli, że król chyba robi to, co obiecał, więc król rozwiązał parlament, następnie sam nadał konstytucję. Co prawda, były tam prawa i wolności obywatelskie, ale nie takie, jakich spodziewali się na pewno Niemcy, ale zostawił też dla siebie bardzo silną władzę, władzę polityczną i no niestety, ale nie będzie to państwo demokratyczne, ponieważ był on niezależny na mocy konstytucji, którą sam nadał, od decyzji decyzji dwuizbowego parlamentu.
Także to było takim pierwszym krokiem do zjednoczenia. Drugim krokiem było to, co działo się we Frankfurcie. Tam dochodzi do próby zjednoczenia Niemiec, zbierać tam zgromadzenie narodowe, zwane parlamentem frankfurskim, co widzimy też tutaj.
Niemcy miały być cesarstwem, cesarzem miał być Fryderyk Wilhelm IV. Już praktycznie wszystko było dogadane, ale Fryderyk Wilhelm IV odmówił tytułu cesarskiego i pomysł niestety spalił na panewce. Także nic nowego się nie wydarzyło.
Idziemy do ziem włoskich. Też sporo się działo, ale to troszeczkę tutaj spłycimy, ponieważ nie ma tutaj większego sensu wchodzić w większe szczegóły. Na ziemiach włoskich dochodziło do wielu różnych buntów, do strajków, do takich mniejszych rewolucji, oczywiście antyaustriackich.
One wszystkie trwały w roku 48, po części w 49. Oczywiście nawet w pewnym momencie wygnano papieża, jednak papież poprosił o pomoc Francuzów, Francuzi pomogli, ten wrócił do Rzymu, więc generalnie dopóki papież był w Rzymie, tak Włosi nie byli pewni swego. Tak się okazuje, nie taki święty. ten papież, jak niektórzy gdzieś tam sądzą, ponieważ politycznie on robił bardzo duży problem dla Włochów, w sensie idei zjednoczeniowej.
Pomimo tego, że dochodziło do buntów, niczego na ziemiach włoskich nie wskurano, a mieliśmy tam przecież też swoich ludzi. I tak na przykład swoich przedstawicieli będziemy mieli w Piemącie. W Piemącie będzie walczył Wojciech Chrzanowski.
Będziemy też mieli człowieka, o którym będziemy mówili w swoim czasie. To będzie Ludwik Mierosławski. On walczył z kolei na Sycylii, więc można powiedzieć, że dwóch swoich przedstawicieli na ziemiach włoskich mieliśmy.
Mieliśmy też Bema, o którym mówiłem na ziemiach węgierskich, później jak uciekł do Turcji, tam też był cały czas wojskowym, tą karierę kontynuował. No i mieliśmy jeszcze Henryka Dębinskiego, który będzie walczył na Węgrzech i później podobnie jak Bem ucieknie do Turcji. Także sporo tych polskich przedstawicieli było, ale oczywiście Wiosna Ludów na ziemiach polskich też będzie miała miejsce, a przynajmniej w Wielkim Księstwie Poznańskim swoje, powiedzmy trzy grosze do rewolucji dorzucimy. Ale to w swoim czasie. Na tą chwilę dziękuję i do widzenia.