Ang mga Diyos ay ating pagulihan Ang mga Diyos ay ating pagulihan Ganito nagsimula ang mundo. Libo-libong taon ng nakakaraan. Walang kalupaan.
Walang araw. Ni walang buwan. At ang mga bituin. Ang mundo ay pinukuho lamang ng isang balawag na karagatan at ang tanging panatanaw ay tila walang hanggang kalangitan. Nung unang panahon, walang kalaman Walang araw, buwan at buwan na mag-iisipin Naging katatawang ang karagatan At ang kalamitan na walang anganan Nung buong ng panahon, may Diyos na nagubuhay Sa panumigang kanagalang pangalan At ang kalamitan na halikantan Pagkakaratingan sa mga nasyosa Nung unang panahon, hindi nang kasunod Ang manapig, mawayan ang mga Sinigatan at sinigating Mga mga balala, nilagalang aming Nung unang panahon, isigilan sila Di ka limutan, di ang trabantura Ang mga nisang babae sa kanila Na pinamalakan, narisuga May katawang pato, di ka limutan Di ka limutan, nang naiintiyak ka Sa'yo ba, ang ka limutan Dalawang tira, ang kailisugan Nagmatay sila kami, sumunod sila kagad Nagkalimutan, tumundol sa amin Kung maapisigat, daw walang ama At walang alipina, na nangangalagaan Palahon, palahon, palahon Wala po, wala po, wala po, wala po Ako'y nakakasigurado na ako ang pinakamakapanyarihan sa lahat ng mga Diyos Isang malaking biro ang iyong sinambit kapatid Alam naman natin na nanggaling lamang tayo sa ating lolo na si Dakilang Kaptaan Kung nabubuhay lamang ating mga magulang, siguradong malulungkot sila sa iyong binabalang Ha!
Ha! Magtiwala lamang kayo sa akin, plano ako aking mga kapatid. Tiyak na masisira natin ang pinto ng kahariyan at mapapasakamayan lahat ng kapangyariyan alinsunod sa nakasunod sa aking palad noon pa man. Hindi nyo naman ako bibigawan, hindi ba?
Sige na. Umapit. Napayag na ako. Siguraduin mo lamang na masusunod ang iyong plano. Hindi naman tayo mapapahamak, hindi ba?
Heh! Sa tingin ko, siya ako. Kung ganun, magkita-kita tayo bukas sa aking mga kapatid. Kalam na. Nagkita-kita ang magkakapatid sa harap ng tarangkahan ng kaharian.
At sinimulan na nila ang kanilang plano. Nagpakawala silikaliputan ng napakalakas na puyo ng hangin na bumalot sa kariyan sa bubong direksyon. na bumalot sa kariyan sa bubong direksyon.
Pashnia! Dahil sa inyong ganit sa kapangyarihan, nararapat lamang sa inyo ang ganitong kabarangzahan! Bukbo! Bawang po kayo sa amin!
Ang silibulan at naging malaking milong nagkawas sa tanso. Yun din ang nangyari ng yan daw, na dila isang malaking milong. Ito!
Habang magpalaban ang katawan ni Ligali Buntan, ay hinahalik ang tuluyang lumagsak sa karagatan. Sa lalim ng mga ito, ang pila na hindi tuluyang lumubog at sa kasalubyan ay tinawag na kalumpaan. Pagkalipas ng natikmang kaparusahan, naiwan ang nag-iisang anak na si Lizuga.
Anong ginagawa mo rito? Dahil sa galit, nagpakawala ng kidlat si Kapten na naging dahilan sa pagkawasak ng katawan nito sa pira-pirasong pilak. Bumaba si Kapten sa kariyan at hinaki ang dagat.
At dito, ginampala niya si Maguayan. Teka lamang, magdaan-daan ka sa mga bintang mo kapital. Huwag mo akong dadawid sa gulong ninyo.
Ako ay mahiging natutulog lamang sa aking karyan. Hindi ba mas maiging mag-investiga kesa magbintang na walang sapat na ibedensya? Uminawag ka kaibigan!
Paumanhin! Siguro ay nadala lamang ako ng puso ng aking pagdawid. Maari mo ba akong tulungan na hanapin ang ating mga apo? Taos sa aking puso na tulungan ka!
Ngunit, huli na ang lahat. Sa kabila ng kanilang pinagsamang kapangyarihan, hindi na muli pang maibabalik ang buhay nila. Dahil dito, Napagbasyahan nilang bigyan ng liwanag ang bawat katawan na mananatiling kumikislap habang buhay.
Ikaw liadlaw sa taglay mong ginto. Magsisilbing ang araw na magbibigay ilaw sa buong sanlibutan. Ikaw libulan. Ikaw ang buwan na magpapaalala sa gitna ng kadiliman may liwanag na makakabiba. Mahal kong isinga, sa taglay mong kagandahan, patuloy kang itinghalain sa kalamitan, dahil ikaw ang magkikislam sa magiging mong ito.
At huli, ikaw ligalibutan, dahil sa iyong kalapastanganan, wala liwanag na hindo para sa iyo. Pagkus, sa iyo magsisimula ang bagong emersyon ng mga mga. Hindi naglaon, isang halaman na tinatawag na kawayan ang mamusbong sa lupa.
At mula sa mga sanga nito, nanggaling ang pinakaunang lalaki at babae sa mundo, na sina si Kalak at si Kalak. Namuhay silang dalawa sa malaparaisong mundo. Hindi nagtagal, nabiyayaan sila ng tatlong supling, na si Sinalibo, Sama, at ang bunsong si Pandaguan. Kalaunan, nagkaroon ng anak si Pandaguan na si Arionn.
Namuhay silang mapayapa hanggang sa... Napalaking itong akin ng huli. Kadaling ko sa kanupan at papakita sa akin.
Manahimik. Manahimik ang lahat sapagkat ako'y maipapakita. Tingnan nyo. Hindi ba't isa itong napalaking isda?
At alam niyo ba kung anong ibig sabihin ito? Siya ay ating titingilain na Diyos! Lahat tayo ay magsiluhod at sambahin ng ating Panginoon. Ano ang kahulugan nito?
Itigil nyo yan! Itapon nyo yan sa dagat! Wala kayong ipagsasambahin, kundi kami na lumidha sa inyong lahat. Ngunit kasing laki nyo lamang aking nahuli.
At dahil nakayanan ko itong talunin, tiyak na matatalo ko rin kayo. Pashnia! Papahirapan kita ng gusto!
At kayong mga tao, ikakalat po kayo sa ibat-ibang bahagi ng mundo bilang kaparusahan sa inyong walang paggalang. Marami ang naisilang na bagong henerasyon pagkatapos ng pangyayaring iyon at ang mundo ay naging tirahan ng mga tao. Hindi naman nawalan ang buhay si Pandaguan. Pagkalipas ng tatlong pungaraw, nanumbalik ang mga tao.
Ang kanyang balat ay nagkulay itim dahil sa kildan at ang kanyang lahi. Simula noon ay naging itim ang balat. Si Arion ang kanyang unang anak na lalaki. na mula sa Hilaga ay naisinang bago pa man naparusa ng kanyang ama. Kaya siya ay nang natiling puti ang balat, gayon din ang kanyang lahi.
Sinalibo at Sama naman ay naitala sa Tibong kung saan tinusta lang mainit na araw ang kanilang balat. Dahilan upang sila at ang kanilang naging lahi ay nagkaroon ng morenong balat. Ang anak na lalaki ni Sama at ang anak na babae ni si Kalak ay naisin lang. ay naniraan sa silangan.
Kung saan nagkaroon ng kakulangan sa pagkain, kaya't napilitan silang kumain ng puting. Dahil dito, nagilala ang kanilang lahi sa nilaw na kulay ng balat. At dito nagtatakos ang kwento sa pagkabuo ng mundo ay nanggawa.
Music