Dobra, więc zobaczymy sobie, porozmawiamy o mózgoczaszce. Mózgoczaszka składa się z kości potlicznej, ciemieniowej, dwóch ciemieniowych, dwóch skroniowych. Nieparzystej czołowej, nieparzystej klinowej, w lewej stronie i nieparzystej sitowej. Czyli łącznie mamy takie nadciski.
Więc włącznie mamy raz, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć, siedem, osiem. Osiem kosti czaszki. To jest, nie to twarzysce, więc naprawdę z nauki jest raz, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć. Easy peasy.
Dobra. Więc mamy kosti czaszki, których jest już wiecie osiem. Mózgę czaszki, bo twarz o czaszki tam jest trochę... Jeden.
Więc twarz o czaszkę, tak mózgę czaszkę jest tą łatwiejszą częścią. zdecydowanie, więc może uda nam się angiologię tutaj też wcisnąć w to wszystko. Czaszki łączą się ze sobą szwami.
To jest, to są właśnie tutaj pokazane trzy czaszki i z tych szwów mamy kilka. rodzajów szwów. Szwy takie ząbkowe, piłowate, które są charakterystyczne dla połączenia kości ciemieniowej z kością czołową, kości ciemieniowej z kością potliczną, dwóch kości ciemieniowych.
To są szwy, które są bardzo odporne na... mają taki charakter właśnie ząbkowy. Zobaczcie. Widzicie, jak tutaj bardzo dobrze to widać na kości kosmicznej?
Są ząbki takie i one za siebie nadchodzą, co sprawia, że ruchomość na tych poziomach nawet w okresie wczesnym, jest ilość niewielka. Tym niemniej są one niezwykle odporne na jakiekolwiek wstrząsy i uderzenia mechaniczne. To zapewnia im tą stabilność, niezwykłą integralność.
To są zaząbione do całą kości, ta ruchomość jest naprawdę mała. Jakaś musi być, szczególnie w tym okresie wczesnodziecięcym, dlatego wiele szwów mamy niezrośniętych w okresie wczesnodziecięcym, bo mózg się rozwija, mózg rośnie, mózg potrzebuje... przestrzeni, nie może być od razu zamknięta czaszka. W przypadku wczesnego kostnienia u niektórych osób zrozumianych na wady genetyczne Dobra, strząsnę, a...
No, no, tyle, że się prawił, że żyłem. Dobra, domyślam się, że to nie jest ostatnia frakcja, jeśli widać. W każdym razie, jeśli szwy schostniją zbyt wcześnie ze względu na wady genetyczne, mamy bardzo duże problemy, zarówno na poziomie mózgowia, rozwoju mózgowia, jak i na poziomie później kształtowania się całej czapki. Na zle mnie będziemy mieli szwy, a jednak też... łuskowym, nachodzące na siebie.
I to jest typowy szef potliczno-ciemieniowy. On najpóźniej się zrasta, bo zrasta się w okolicach 40-50 roku życia. Mało też, można powiedzieć, że w większości przypadków w ogóle nie zrasta w sensie oceny.
Więc będziemy mieli cały czas w jakiś sposób tutaj możliwość ruchomu. I to zapewnia nam też dalszą możliwość wzrostu Ymm... Będziemy mieli szwy również o charakterze zupełnie prostym, czyli między kości nosowymi.
To są płaskie kości, one nie mają takiego charakteru, całkowicie płaską powierzchnią do siebie przylegają. Bardzo podatne na uszkodzenia mechaniczne, stąd tak często złamanie na poziomie tej kości nosowej. Ale, santo...
to są one dosyć stabilne, dużą stabilność zapewniają. Więc mamy te trzy rodzaje szwów. No i teraz, jak widzicie, szwy zazwyczaj mają dosyć proste nazwy.
Czyli szew na przykład skroniowo-ciemieniowy, tak? Potliczno-czołowy. Wszystko jest super, tylko że musicie pamiętać, że nie wszystkie szwy się tak nazywają. Teraz wyświetlmy takie trzy główne szwy naszej czaszki, takie najważniejsze... najważniejsze punkty, które będziemy palpować.
I one mają troszeczkę inną nazwę. Między kością dziemieniową i kością czołową zobaczcie, mamy taki szef idący to jest oczywiście tylko połowa, więc z drugiej strony idzie druga połowa. I ten szef nazywa się szef wieńcowy. Szef wieńcowy zarastający stosunkowo wszystko w okolicach między 30 a 50 rokiem życia. To jest szef wieńcowy.
Następnie taki ciągnący się od tego punktu, czyli od łączenia dwóch kości ciemieniowych z kością czołową, jakbyśmy sobie mogli zobaczyć od góry, jeszcze pewnie będziemy mieli okazję zaraz, to będzie szef strzałkowy. No, jak tak. Oś, która leci oś strzałkowa, płaszczyzna strzałkowa, to szef też jest strzałkowy. Później żyła też będzie strzałkowa, górna strzałkowa, dolna, więc to wszystko będzie takie nazewnictwo sugerujące. No i tutaj jest coś zupełnie niesugerujące, czyli szef pomiędzy dwiema kośćmi ciemieniowymi i kością...
potyliczną. U nas w Polsce nazywa się to szew węgłowy. Szew węgłowy, ale w mianownictwie anatomicznym, czy angielskim, czy łacińskim nazwa jest dużo prostsza, bo to jest szew lamboidalny. A tu chodzi o to, że ma to kształt...
LAMBDY, nie? Czyli litery greckiego alfabetu, która wygląda w ten sposób. Ten szef będzie szedł w tej głowie u nas w Polsce, ale to właśnie wygląda jak lampy. Ta lampy ta też się pojawi później. bo mamy kilka ważnych punktów, bardzo ważnych punktów w jakiejkolwiek pracy z czaszką, już nie mówię nawet o kranie sakralnej, tylko ogólnie o pracy z czaszką, nawet mechanicznej, będziemy mieli kilka bardzo ważnych punktów orientacyjnych.
Zacznijmy od tego, skoro mówiłem, że... że to jest szef lamboidalny, czyli szef węgłowy u nas, ta będzie nazwa obowiązywała, to tu punktem, który będzie łączył, będą się łączyły dwie kości ciemieniowe, to jest kość ciemieniowa, ciemieniowa, ciemieniowa, podliczna, czyli ten szef węgłowy, tutaj będzie szef, to jest szef strzałkowy, to ten punkt tutaj będzie się nazywał lambda. Z kolei, jeśli zobaczymy sobie ten szef wieńcowy pomiędzy kością czołową a kośćmi ciemieniowymi, to ten punkt, który będzie łączył ten nasz szef wieńcowy z szefem strzałkowym, nazywa się bregma.
Nazwy są inne niż cokolwiek, co byście mogli wykminić. Jak ktoś się nie nauczy, to jak będzie widział, że się nie nauczył, to raczej nie będę dawał mu szans na to, aż wykmini, bo nie wykmini. Skoro nie znacie się w nazwie, to ich nie wykmini.
bo bregma i lambda, no może lambda jeśli znacie anatomię po łacinie, to będziecie mogli wykminić, ale reszty nie. Ten z kolei punkt, zobaczcie taki skomplikowany punkt, dwupunktowy punkt, w całości nazywa się czyli połączenie kości czołowej, ciemieniowej, klinowej i skroniowej, to jest dwupunktowy punkt, który nazywa się pterion. Z kolei punkt łączący, zobaczcie ten, łączący kości ciemieniowe, skroniową z potwiczną, nazywa się asterion.
Więc mamy całkiem ładne te nazwy. Ja mówiłem, że czaszka jest ładna, zarówno z wyglądu, jak i ładna z nazwy. Więc ona będzie taka przyjemna do nauki. To jest coś takiego innego. więc zobaczcie, brejk ma lambda, asterion i pterion.
Z kolei punkt taki najwyższy, zobaczcie, ten najwyższy punkt na Waszej czaszce, zaraz obok bregny, on jest już na poziomie kości ciemieniowych, powiedzmy zaznaczmy go w tym rejonie, nazywa się kalwarium. Czyli... Sklepieniem. No, sklepieniem, patrz.
To jest pusty kalwariat. Ale po co nazywać to sklepieniem? Jak można nazwać to?
Kalwarią. I wtedy mamy bregma, lambda, kalwaria, arlepterion, diasterion i stwór. No i ten głowy jakby zamienić na albo idealny, to byłby jeszcze ładniej.
Ale ktoś to z grzakiem pamiotł na pracy. No więc w każdym razie mamy tak wyglądające kości, znaczy tutaj te szwy naszej czaszki. Mamy jeszcze jedno bardzo ważne połączenie, którego tutaj nie widać.
To połączenie ja wam zaraz tutaj pokażę. To jest jedno z najważniejszych połączeń w naszej czaszce. Jeśli ktoś kiedykolwiek będzie się interesował jakimikolwiek technikami czaszkowymi, to będzie się mówić o SSB.
SSB to jest właśnie połączenie więznozrostu, chrząstkozrostu, między powstałą kości potlicznej, a kością klinową, czyli połączenie klinowo-podstawowe. To połączenie w wieku lat 40 całkowicie zarasta, ale wcześniej bardzo ważną rolę wpływa właśnie we wzroście czaszki. Mało tego, uznaje się, choć jest to teoria, że zmiana...
Ustawienia, mamy dużo tych lezji SSB, bodajże siedem parzystych lezji. Sześć parzystych, jedną nieparzystą lezję SSB. Czyli co to znaczy parzysta? Rotacja w jedną, rotacja w drugą.
Więc traktujemy to jako jedną lezję, tylko, że wyszczególniamy dwie różne rotacje. Zgięcie boczne w jedną, zgięcie boczne w drugą. Nazywamy to jedną lesją, chociaż widzicie, że jest parzec z tobą może i drugą.
Nie będę się w to wkmieniał na początku, w ogóle nie będę poruszał tego problemu w ogóle na ciągu tych pięciu lat studiów. Jeśli ktoś jest zainteresowany, to odsyłam go indywidualnie do jakiejś literatury, bo to jest dosyć trudne zagadnienie, a szczególnie praktycznie bardzo trudne. Ale to przyjmuje się, że pełni bardzo ważną rolę w kształtowaniu również postawy. Czyli zaburzenie na poziomie tego więzowrostu zmiany ustawienia... tych dwóch kości będą wpływały na postawę czerwonych małych pacjentów, więc to jest ważny element taki jako ciekawostkę, bo osteopatii kraniosakralnej wierzy się, że zapurzenia na poziomie SSB wpływają na rytm kranialny, to nie płyną z góry na krania, ale to zostawię w formie, jak ktoś będzie chciał bajkę na dobranoc, wszystko poproszę.
pomimo że, tak jak mówię, może nie jestem osteo, ale niektóre rzeczy osteo są... ... jak coś, co zarasta...
no, a dobra. Bregman, lambda, szef strzałkowy, szef wieńcowy, szef węgłowy. Czyli wszystko to, co powiedzieliśmy, tylko tu nie widzimy Pteriona i Asteriona.
Właśnie napisowałem o tym. Nie bardzo, tak. Dobre. Zacznijmy sobie w takim razie od omawiania już konkretnych kości. Zacznijmy sobie, jak widzę, od podlic.
Podlica to jest nieparzysta kość. Najbardziej tylna połowa znacie już, niektóre elementy tej kości oczywiście, że znacie. Dla ułatwienia widzę, że tutaj zrobiłem Wam taki ten, to też będzie chyba raczej pomocne u Was w nauce, że byście mogli...
mogli mieć taką ściągę, bo to wszystko co jest tu będzie wymagane, więc macie listę od razu zrobioną na prezentację. Nie wiem jak jest na twarzy czaszce, ale chyba skoro robiłem te dwie prezentacje w tym samym czasie, pewnie jest podobnie. Mam taką nadzieję, a jak nie, to może uzupełnię. Dobra, nie obiecuję? Nie obiecuję, ale raczej jest tak samo.
Dobrze. Więc wszyscy znacie jedną wyniosłość. Centralną wyniosłość naszej kości to jest potliczna i to jest guzowatość potliczna zewnętrzna.
Już ją palpowaliście i już ją znacie. Zobaczcie. Teraz to, co żeście już też palpowali, coś, co idzie zaraz do wyrostka sutkowatego.
Zobaczcie tutaj. To jest kresa karkowa górna. Kresa karkowa górna.
Do tej pory poznaliście tylko kresę karkową górną, ale dobrze wiecie co się... jest górne, to musi być też coś dolne. Nie ma nazwy dodatkowej.
Po co ma być dodatkową nazwę? Dlaczego? Nie ma jakiegoś swojego jeszcze innego...
Nie ma jakiegoś... Niepotrzebne by było scharakteryzowanie tego dodatkowym słowem jak górne, gdyby nie istniało dolne. Więc mamy, zobaczcie, też od guzowatości odchodzącą tylko bardziej skośnie w dół kresę karkową dolną.
Ale od guzowatości Dziękuję. Wschodzi się jako w słońca te kresy i mamy jeszcze kresę kalkową. Dużo słabiej wyczuwalne te dwie kresy.
Ta jest średnio wyczuwalna ze względu na pakiet mięśniowy, który macie tutaj. Więc znacie mięsień czworoboczny, zaraz mięsień mózgowy. połkowo-sudkowe, pozostałe, tutaj też będziecie znali, jak półkońcowe na przykład. Więc tutaj jest problem z wyczuciem tego elementu. Tak samo tutaj, jest on możliwy do wyczucia, ale jest dużo mniej zaznaczony niż kresa karkowa górna, czyli kresa karkowa najwyższa.
Po dwóch stronach tutaj, tak zobaczcie, może polećmy dalej z odguzowatości. Odguzowatości, lecąc dalej będziemy mieli grzewień. Tym grzywien już chyba nie wspominałem.
z tego co mi się wydaje, więc grzebień nawet nie wiem czy nie próbowaliśmy palpować, praktycznie jestem prawie pewny, że o grzebieniu wspomniałem. Więc zobaczcie, kresa karkowa eksowej kod Słońca, kresa karkowa najwyższa, górna, dolna, grzebień. Grzebień biegnie do otworu wielkiego, całkowicie tworzonego właśnie przez kość potliczną. Więc tutaj mamy ten wyjście rdzenia przedłużonego, czyli ostatniego elementu, najniższego elementu... mózgowia, wychodzenie z czaszki i tu mamy przejście już w kierunku naszego kręgosłupa, kanału kręgowego tworzonego przez otwory kręgowe kręgosłupu.
Dlatego tutaj jak będziecie mieli zaraz C1 i ząb obrotnika. To wpuklanie się w tym rejonie, tak jak już omawialiśmy to na poprzednich chyba... Omawiałem? Więzadła? Z 0C1-C2?
No. Będziemy mieli wpuklanie się właśnie w rdzeń przedłużony. Dlatego to jest tak niebezpieczne.
Po bokach tego naszego otworu będziemy mieli kłykcie potliczne. Znacie je jako miejsce przyczepu wiązanych do skrzydłowatych chociażby, a także jako punkt łączący C0, czyli płatkie potlice, z C1, czyli z atlasem. Czy, czy, czy, czy, czy to... Jak po polsku? Dźwigacz?
Dźwigacz. No, dobra. Dziś ja jakoś... No, tutaj zaraz będziecie mieli kanał nerwu podjęzykowego. Będziemy na razie to zostawiać.
Te wszystkie otwory, kanały, powiem o nich, ale zostawiam, bo ostatni slajd, przedostatni albo ostatni slajd na tej prezentacji to będą... Będą wszystkie otwory w podstawie czaszki. To będzie dla was najciekawsza zabawa.
Wszystkie nerwy, którym otworem wychodzą. Jakie tętnice, jakim otworem wychodzą. Tym otworom jest chyba z 16 albo 18. No i są cudownymi, dla mnie przyjemnymi.
ratującymi mnie, bo zawsze mam tyle pytań na egzaminie do zadania, zawsze jak nic mi do głowy nie wpadnie, mam 16 otworów do wyboru, żeby Was przepytać. No i dlatego to jest cudowna rzecz, ja myślę, że to jest po to, żeby właśnie anatomia była ciekawsza, zaliczenie dla mnie prostsze, bo wymyślanie pytań jest najgorsze. Wszystko kończy się najniższym położeniem, czyli guzkiem gardłowym. Znane miejsce dla Was jako miejsce przyczepu więzadła podłużnego, przedniego może być znane od teraz.
jest już z nami jako miejsce przyczepu biedra podróżnego przedniego guzek gardłowych najniżej położony w tej części no i tutaj tego czego nie widzimy, a nie wiem, chyba będziemy mieli jeszcze jedno zdjęcie w akcji, bo ja się nie widziałem z zewnątrz tak, dobra, więc tutaj może pokażę to co widzimy tutaj, zobaczmy, wchodzimy sobie przez otwór wielki i widzimy tutaj kawałek z szoku Baue'em Bacha Blauenbacha. I to co tutaj widzimy to jest właśnie część podstawna. Czyli mamy łuskę i część podstawną.
Zobaczcie, to tutaj widać bardzo dobrze. Łuska i podstawa. Podstawa, łuska. To jest podstawa, łuska to to.
Proste, bo taka elka. Tutaj to jest słabo widoczne, ale zobaczcie, że tak naprawdę nic się tam nie chowa, nic nie musisz specjalnie tutaj jakoś rozkliwić. Zobaczmy sobie co się dzieje od wewnętrznej strony, bo tu się dzieją ciekawe rzeczy, ale bardzo proste. Bo zobaczcie, jeśli mamy guzowatość potliczną zewnętrzną, no to nikt by nie dawał nazwy zewnętrzna, skoro byłaby tylko jedna, więc musi być wewnętrzna. A jeśli jest wewnętrzna, to jest od wewnątrz.
Jest dokładnie odpowiednikiem centralnej części naszej łuski kości potlicznej od strony wewnętrznej. Czyli zobaczcie, tu mamy guzowatość potliczną zewnętrzną. ...
Środkiem tej guzowatości właśnie tutaj będzie ta wyniosłość krzyżowata. Tutaj będziemy mieli taki krzyż, zobaczcie, czy to tutaj wyraźnie widać. O, zobaczcie, na tym modelu widać to bardzo wyraźnie. Tutaj, widzicie?
To wyniosłość krzyżowa, gdzie krzyż. Oczywiście, nie jest to trochę przerysowany model, ale widać to dość wyraźnie. Więc mamy tę wniosłość krzyżowatą, to jest centralny punkt naszej guzowatości potycznej wewnętrznej. Przepraszam.
I teraz, skoro... Mamy grzebień potliczny na zewnątrz, to będziemy mieć też grzebień potliczny do wewnątrz. Czyli wszystko na razie wystarczy, że się nauczycie raz, druga strona to jest lustrzane odbicie, trzeba tylko zmienić słowo zewnętrzne na wewnętrzne i wszystko jest spoko.
Następnymi elementami mamy bruzdy zatok. Czym są zatoki? Chodzi o zatoki żylne, chodzi o potężny aparat żylny. Wszystkie te zatoki będziecie znać.
Także to nie ma dużo. strzałkowa górna, strzałkowa dolna, wpływ zatok, zatoki poprzeczne i zatoki esowate. I to właściwie zasadniczo, no jeszcze zatoka prosta.
I to zasadniczo jest wszystko. To jest całe moje wymaganie odnośnie układu żelnego czaszki. Wymieniłem właśnie Wam wszystkie rzeczy, ale tak naprawdę wszystko mówi jak leci.
Zobaczcie. Strzałkowa. Tutaj jakbyście na to spojrzeli, tutaj też średnio to widać, ale to jest takie wgłębienie. Tu jakby taka wielka rura zrobiła odcisk.
Zobaczcie, tutaj to może być widać. Widzicie? Mamy tutaj taki ruch, rów.
Widzicie ten rów? Tutaj widać to na tych kolorach. Takie odgniecenie, jakby tutaj po prostu miejsce na wpasowaną taką rurę. I tą rurą jest żyła. Tutaj mamy żyłę strzałkową.
A tu mamy żyłę poprzeczną, czyli zatokę. To się nazywa w czaszyce zatoka. Zatoka poprzeczna, widzicie jak pobiegnie w poprzek? Zatoka strzałkowa. Miejsce styku, zobaczcie, tutaj zatoka poprzeczna łączy się z zatoką strzałkową.
Widzicie? To takie miejsce nawet... tutaj może być widoczna, więc na waszych komputerach pewnie będzie widoczna, to wszystko nazywamy tutaj spływem zatok, bo tu się te zatoki łączą, szczególnie zatoka prosta, która biegnie tak, zatoka strzałkowa dolna, zatoka strzałkowa górna i zatoki poprzednie.
zatoka poprzeczna później będzie przechodziła w zatokę esowatą. Dlatego tutaj w spływie zatoki nie ma, bo ona jest kontynuacją innej zatoki. Więc tak naprawdę te cztery zatoki, które się tutaj łączą, nazywamy w tym to miejsce spływ zatok.
Początek zatoki esowatej, ja tu zaznaczyłem, że tutaj właśnie chciałem wam pokazać zatokę esowatą, to będzie ten rejon tutaj. Ale zasadniczo tu się kończy zatoka poprzeczna, kończy zatoka poprzeczna i zaczyna zatoka esowata. Dobrze. Jeszcze jeden bardzo ważny fragment tutaj będziemy mieli.
Wcięcie szyjne potliczne. Dlaczego to jest taki ważny fragment? Ano dlatego, że jak połączymy sobie kość potliczną z kością skroniową, to jedna będzie miała wcięcie szyjne potliczne, a druga będzie miała wcięcie szyjne skroniowe.
Zamykając te dwa wcięcia szyjne będziemy tworzyć jedno z najważniejszych otworów. Otwór szyjny. Dlaczego jest taki ważny? No bo tam wychodzą właśnie wszystkie te najważniejsze naczynia.
Mówiłem o tym, że bardzo ważnym naczyniem przy okazji odcinka szyjnego u naczyniającego mózgu jest tętnica szyjna. klaw wewnętrzny. Ale my żeśmy o niej nie mówili. My żeśmy mówili o innej tętnicy, która biegnie wewnątrz otworów poprzecznych wyrostków, czy wewnątrz wyrostków poprzecznych klęków szyjnych. Pamiętacie jak się nazywała ta tętnica?
Spokojnie, po dzisiaj nie zapomnijcie. Krainowa, szendnica krainowa, to jest ta co biegnie tutaj wzdłuż, pamiętacie te otwory? Czy dwa tygodnie to taki reset był totalny. Co byście robili przez te dwa tygodnie?
To musiał być naprawdę gruby okres. W każdym razie, tam są takie odpory i tam jest taka tętnica. Ale ta tętnica daje tylko 30% u naszyjników.
czynienia mózgu, kręgowa. Ważniejszymi tętnicami właśnie jest tętnica szyjna wewnętrzna. No i ona będzie biegła tędy.
Więc to jest super ważny odpór. Mało tego, przyjmuje się, że w niektórych przypadkach, szczególnie w złym przypadku u dzieci, Możemy pracować nad połączeniem skroniowo-potlicznym właśnie w celu udrażnienia tego otworu. A ten otwór będzie ważny jeszcze z punktu widzenia naszych bardzo ważnych lewów czaszkowych.
I o nich sobie powiemy, ale to już powiemy sobie na pewno na inny zejście. No i oczywiście tu wielki foramen magnum, czyli otwór wielki. Wielki otwór wielki.
Też płatko. Dobrze, co ja tu jeszcze dla was przygotowałem? A, stok Blaueenbacha!
Tu mamy, widzicie, to co mamy taki jakby zjazd. Ktoś chyba lubił jeździć na anatomach, to faktycznie nazwał to stokiem Blauebacha. Nie sądzę, że wy nadciarze sobie wymyślili pojęcie stok, ale mimo wszystko nazywa się to stochem, nawet jak to był ten anatom Blauebach, bo nie nazwał tego przecież. Po koledze, nie?
Blauenbach, wymyśl, nie jest aż tak elektryczny, że można nazwać coś nie swoim miejscem. Jak już nazwał, to Blauenbach. Stock Blauenbacha.
No i ten sok się kończy, a zaczyna się bardzo ważne, to najważniejsze biomechaniczne połączenie naszej czaszki, czyli w tlinowo-podstawnej. Teraz z jakimi kośćmi łączy się kość potyliczna? Będzie wypisana.
Zrobiłem, aż się sam w sobie dziwię, że mi się chciało. To musiało być dawno temu, bo nie pamiętam tego, żeby mi się tak chciało to wszystko wypisywać. A jednak prezentacja. Kiedyś robiłem chyba lepsze prezentacje.
Dobrze. Kość ciemieniowa. Of course.
Kość skromiowa, a w course, wiecie, że tutaj te kości będą tworzyły właśnie to otwór szyjny, więc już o nim mówiłem. Tutaj szczerfę głowy, no to wiecie, kości ciemieniowe, musi się oczywiście łączyć. No i mamy kość klinową, najważniejszym połączeniem klinowo-podstawnym.
Cześć! Trzy kości do zapamiętania. Akurat w przypadku tych relacji kości potężnej, trzy ważne kości.
To jest ważne połączenie. No i tutaj widzę, że od razu przywalenie z grubej rury. Teraz jakbym to układał, to kości klinowej nie dałbym jako drugiej. Ale może i dobrze, jeśli utrzymujecie jakiekolwiek skupienie, bo kość klinowa jest kością...
Jeżeli można było wskazać najładniejszą kość w naszym ciele... No to kurczę, no była mu się w ogóle jakaś. Jakaś czołówka.
Zasadniczo zastanawiam się, co by z nią wygrało. To jest niezwykle ciekawa i atrakcyjna w swojej budowie. Może kość krzyżowa dla niektórych, ale nie ma widniazmy chyba, nie?
Zobaczcie, to jest chyba najładniejsza kość naszego ciała, ale na pewno najbardziej skomplikowana w swojej budowie. Nie pytałem w ogóle, co to za twór. A jest.
Klinowa. Dlaczego? No właściwie, zobaczcie sobie. Coś jeszcze? Jest, zobaczcie, kości przelegające.
Lista praktycznie całej mózgoczaszki. Policzmy sobie, czy faktycznie. Podliczna, jest, skroniowa, jest, ciemieniowa, jest, czołowa, twarzoczaszka też, sitowa. Każda kość mózgoczaszki łączy się z kością klinową.
I to tak byśmy zbudowali połączenie tych wszystkich kości mózgoczaszki, które tutaj leżą, a następnie one się tam chyboczą, Bo nie mają ze sobą dobrego pouczenia i... Wciskamy taką kość klinową jako klin i ona stabilizuje randówkę. Ona jest centralną kością naszej. Mózg do czaszki to jest de facto, nie wiem czy jest ważniejsza kość dla biomechaniki czaszki, nie wiem czy jest ważniejsza kość dla struktur mózgu do czaszki.
Więc jest to najładniejsza, ale też absolutnie najistotniejszy element kosty naszej mózgu do czaszki. Więc kość klinowa. Tutaj macie żaden widok, bo tu macie coraz krzywładniejsze kości klinowe, które widać od zewnątrz, ale tu macie widok od przodu kości klinowej.
Czyli... O! I zobaczcie!
Jak byście widzieli, większość ludzi mówi o mnie to peżu lecący. Ja tu widzę... No niestety akurat widzę tu jakieś takie trochę szaczenia, ale też widzę ćmer.
A ćmer jest moim absolutnie najgorszym stworzeniem, jakie wydał świat. Więc niestety nie zagłosowałbym pewnie, gdybym miał zdjęcie w tej pozycji. Bo... No, bo kto być małym? Po co to żyje?
No w każdym razie jest trudno. Może się kiedyś uda to wydać. W każdym razie dużo plastiku zostawiajcie, niech to żre.
Przepraszam, żartowałem. Żartowałem! No, ale zobaczcie, leci to.
Ładne. No i teraz zobaczymy sobie jak to wygląda. Będę wykorzystywał też tą kość, żeby było łatwiej pokazywać, bo tutaj będę tak obracał ją na różne sposoby. Zobaczcie.
Tutaj, jak widzicie, tutaj idzie dziób, dosłownie dziób, bo to jest dziób klinowy. Dziób, czyli nawet owad ma dziób. Wchodzimy sobie tak jakby pod dziób. I to, co tutaj widzicie, o tu, to jest korpus, czyli trzon kości potlicznej.
To jest trzon kości potlicznej. Najważniejsza rzecz, najbardziej wystająca rzecz, to jest trzon kości potlicznej. I teraz od niego odchodzą dwa skrzydła.
Zobaczcie, widać to. Tutaj. O! To odgięte, widzicie? To takie o!
Teraz czułka. Ale one leżą płasko. Jak byście samolot robili, to tak by były okna. Kojarzycie, macie te duże skrzydła w samolocie, ale z przodu jeszcze macie takie. Kojarzycie?
Jak robicie samolot? Dobrze. No to te takie przednie, te takie mniejsze, co tak wystają, to są skrzydła mniejsze kości klinowe. A te większe, to są skrzydła większe kości klinowe.
Uwidoczniamy tutaj w ten sposób. Skrzydło większe, skrzydło mniejsze. Ta część skrzydła większego, to będzie część, którą będziecie widzieć.
Tu! To jest koszulina widziana od boku i od zewnątrz. Dobrze. Jeszcze będę to próbował.
Lepiej niż myślałem, więc na pewno będę tego jeszcze używał. Dobrze. Stworzyłem i pracuję.
W każdym razie mamy skrzydło większe i skrzydło mniejsze. Przejdźmy dalej do wyrostka skrzydłowatego. Zanim zaczniemy mówić o blaszce bocznej i blaszce przyśrodkowej, to wyrost jest skrzydłowaty. Więć nie mamy coś tam skrzydłowatego, a to międzynazla skrzydłowata, a to teraz wyrostki skrzydłowate.
Więć nie coś tam skrzydłowatego, a to zaraz będą mniejście... O, stary skroniowość układowa, to będzie jeszcze jeden ten... No to, dobra, proszę. Będziemy mieli dużo z wiserą, będziemy pędzić. I zobaczcie, mamy tutaj zaznaczone pięknie na tej prezentacji, z anatomii standard, świetne do prezentacji, jakiekolwiek mają te zdjęcia, zresztą głównie oni mają.
Więc mamy tutaj wyrostek skrzydłowaty, cały to to jest wyrostek skrzydłowaty. I mamy dwie blaszki. Ta bardziej boczna, to blaszka boczna.
Ta bardziej przyśrodkowa, to blaszka przyśrodkowa. Widać to wyraźnie tutaj. Całe to to jest wyrostek skrzydłowaty.
A to blaszka boczna. A to blaszka przyśrodkowa. I zobaczcie, blaszki przyśrodkowe kończą się takim...
Dzynk, dzynk. Co to jest? Wygląda jak konec.
A nazywa się korec. Korec kości klinowej. Wszystko trzyma się. To wygląda jak jakaś morda, jakaś rozwiedzęcia. I na końcu jest jakiś dziób.
Nazwijmy to po prostu dziób. I jest dziób. Wygląda jakby to był owad latący.
To skrzydła. Skrzydła. Tutaj ktoś się popisał. Bo jakby to ktoś szalił, to byłby problem w nauce później, w kości klinowej.
Ale ktoś mądry to opisywał w pierwszej kolejności i na szczęście podołał. Więc zobaczcie, to jest widziane od przodu nasza kość klinowa. Większość osób nazywa ją niezupetem. Z nie wiadomo dla mnie powodów. Nie wypracuję się, ale wolę, szczerze powiedziawszy, ich interpretacji niż swoją.
Więc idziemy w nieco pewnie. Teraz ta ważniejsza część. To jest jakbyśmy wyciągnęli mózg, otworzyli czachę od góry i spojrzeli do środka, na podstawę czaszki. Podstawa czaszki to jest miejsce, gdzie nasza czaszka, ta mózgoczaszka, to co jest mózgowie, oddziela się taką podłogą od piętra, który jest niżej.
A niżej mamy... oczodoły, jameus tą jameusową, czyli to co się dzieje tu. Tu mamy mózg, który jest na pierwszym piętrze, a podłogą dla mózgu, a sufitem dla części twarzowej jest podstawa czaszki, tworzona przez, stąd wlałem bacha, tworzona przez głównie właśnie kość klirową i część kości. Gdzie ty tu jesteś? O, o.
To jest podstawa czaszki. Widzicie? To jest to pięterko. Pobliżej jest mózg.
Poniżej... pierdoła. Wiosna tam sprzedała.
I zobaczcie, tutaj też ktoś się świetnie popisał. Bo tu jest naprawdę fajnie to jeszcze nawet. Zobaczcie, patrzymy na naszą...
tu jest ta morda. Czyli patrzymy na naszą... Nie to p... To jest topeża lecącego, tu jest tyłek, tu jest przód, on leci tam. Wcześniej leciał na nas, teraz leci tam.
Widzimy go od góry. Więc patrzymy co się dzieje na grzbiecie tego naszego dymotopeża. Damy tutaj coś co się nazywa pięknie siodłem tureckim.
To jest siodło tureckie. Nie wiem jak wygląda siodło tureckie, ale ten ktoś chyba wiedział. W ten sposób je opisać.
Co się dzieje na tym poziomie środła tureckiego? Zobaczcie. Jeśli by ktoś chciał usiąść, to teraz to wygląda jak mantach. Jakby ktoś na mantie leciał.
Takie manty, płaszczki wielkie. Wyobraźcie sobie, że zakładacie siodło na tą wielką mantę. To byście siedzieli, trzymanie się tu, trzymanie się za tej wypustki, ile płynęli razem z dzią. Czyli dosiadacie w jakimś podwodnym awatarze manty. No i teraz macie siodło.
Ale musicie się o coś oprzeć. Siodło tureckie najwidoczniej ma oparcie. Więc mamy grzbiet siodła.
takie oparcia. A tu siedzicie. A kim wy jesteście, jeśli siedzicie? Przysadką.
Przysadka dosłownie siedzi w tym siodle. Na tej wielkiej mancie. Siedzi przysadka.
I siedzi w dole przysadki. Czyli to jakby miejsce, gdzie siadacie pupą, to jest dół przysadki. Opieracie się o grzbiet siodła.
A za co się trzymacie w takim razie? No, trzymacie się za wyrostki pochyłe przednie. Ale żeby nie wypaść do tyłu, to jeszcze zamknięte jest to koło.
żeby nie wypaść stąd przysadka to ma jeszcze zamykające to wszystko, zobaczmy, domykające. nie domykające, ale prawie domykające, wyrostki pochyłe tylne, wyrostki pochyłe przednie i wyrostki pochyłe tylne z grzbietu wychodzące i wyrostki pochyłe przednie wychodzące z skrzydła mniejszego. Następnie będziemy mieli coś, co nie jest tutaj dobrze widoczne, ale tu będzie widoczne bardzo dobrze. Zobaczcie, ta przestrzeń pomiędzy Skrzydłem mniejszym, o teraz powiększę tą przestrzeń, a skrzydłem większym.
Widzicie jak powiększyłem przez tą szczelinę? Pokaże pan do kamery to? To jest ta szczelina oczodołowa, górna.
To jest de facto wyjście do oczodołu. Bo koszt klinowa tworzy też ścianę tylną oczodową. Więc jeśli byście wyciągnęli z igałką osną... Na egzaminie docenię takie poświęcenie.
I jak będziecie sobie palpowali z tyłu, to jesteście w stanie wejść w tą szczelinę od strony oczu do oka. Więc waż oczodu jest tworzony właśnie przez kość klinową między innymi. Ale zobaczcie, że oczodu tworzy múltzny kość. Więc mamy tą szczelinę oczodołową.
Następnie będziemy mieli tutaj skrzyżowanie, tutaj nie mam tego wyznaczone, ale tutaj musicie sobie pamiętać, że jest to, nie, gruzda skrzyżowania, jest. Skrzyżowanie nerwów wzrokowych. Nerw wzrokowy ze strony prawej będzie przechodził tu.
do strony lewej. Następnie ten ze strony lewej będzie przechodził tu ze strony prawej. Stąd urazy tej okolicy czy jakieś guzy uciskające tą okolicę czy jakieś uszkodzenia naczyniowe tej okolicy prowadzą do całkowitej ślepoty.
Z tego względu, że tu jest miejsce tak jak w splocie ramiennym. Jak uszkodzi się totalnie splot, to wszystkie nerwy lecą. Tak samo, jak to miejsce się uszkodzi, to leci cały wzrok. Oba oczy. Jak to brzmi?
Tak się to mówi? Chyba tak. Nie ma innej odmiany chyba. Oba oczy. Oba oczy?
Oba oczy? Oba oczy? Oba oka!
Słuchaj! Słuchaj! Na tym etapie już musimy rozwiązać problem. Na tym etapie już musimy rozwiązać problem. Państwem?
Państwem? Dobrze. Oba oczy? Oba oczy?
Obojga oczu? To brzmi sobie w sobą. To brzmi sobie w sobą.
Obojga oczu. Pan tutaj zrobi cięcie i wyłoży z kąta jakby to mogło nie jest. Próbuję stać tutaj samym.
Albo dwoje. Oboje? No to oboje.
Czyli dobra. Teraz stanę w tej samej pozycji. Oboje, oboje.
Więc każdy ma się... Bardzo ważny rejon. Jeśli coś walnie wam tu, albo tu, poleci wam jeden nerf.
Jeśli coś walnie tu, lecą dwa. Więc istotny rejon. Tak jak mówiłem, otwory odpuszczę, bo i tak dzisiaj będziemy mieli.
Otwór okrągły, a jednak wspomnę tylko, żebyście już nie mieli szoku później, tak was zaadaptuję powoli do tych otworów. Tu to co widzicie, to jest otwór okrągły. On tu jest troszeczkę pod innym kątem, więc jeśli byście tak go zrobili, to byście się wbili przez ten otwór.
Ale że patrzycie tak, to on nie wygląda jak otwór. Wygląda jak koniec jakiejś wąboży. Ale to jest otwór okrągłego.
Zobaczycie nerwy czaszkowe tam będą schodzić. Tu macie otwór owalny, a tu będziecie mieli otwór końcowy. I tutaj akurat w tym rejonie nagromadzenie... otworów dla wychodzenia nerwów i naczyń z mózgowia jest tak duże, że, no nie wiem, przyrównajmy to do okrajnych jezior na styku Stanów Zjednoczonych i Kanady.
Szczególnie, że one będą dosyć podobnie wyglądały. Zobaczcie, tu jakiś Michigan, tam wyżej jest jakieś te Olinoko, tak? I tutaj jeszcze coś tam. W każdym razie macie takie sposoby podobne jak w jeziorach. No i teraz kość klinowa.
Kość klinowa wydaje się, że to jest trudne do zapamiętania, ale wystarczy zapamiętać wszystkie kości mózgoczaszki. Nie zapamiętacie ich każdej, bo będziecie już z nami. Zapamiętacie kość klinowa ze wszystkimi, plus z lemieszem i z kością szczękową. I to jest cała trwa sprawa.
Czyli miejmy dużo, a sprowadźmy to znowu. poza trzech. Wszystkich chęści mu zgodzasz z kim?
Szczynkowa i wlewisz. Następne proszące się o pytanie, proszę mi wymienić z czym sąsiaduje, znaczy wymienić, zostaniecie czaszkę, bo ja nie muszę się o czytelach pamięć, zostaniecie czaszkę i możecie mi pokazać, żeby wiedzieć, że coś tam kumacie, o czym ta kość jest. No i kość pretendująca, no również z tych ciekawszych kości mi się wydaje, na pewno nazwa do nią kością ciekawą, to jest kość świtowa.
Zobaczcie, kość sitowa, o w ten sposób. Nasza kość sitowa, o tutaj to wygląda mało epicko, z tego względu, że jest dosyć mocno pomniejszona, więc raczej tutaj nic nie będziecie widzieć. Może puszczę po prostu, żebyście sobie ją pooglądali, bo ja nie będę chodził, bo to jest za mało i musiałbym się każdemu przed oczym starać.
Więc zobaczcie sobie ją wszyscy, Pan sobie ją nagra. To jest nasza kość właśnie sitowa. I teraz, kość sitowa leży pomiędzy właśnie kością czołową i kością... Eeeeeee... Klino!
Kością czołową i kością klinową tworzy, no a to co stworzy to jeszcze będziemy o tym mówić w tych otworach. To będzie początek czegoś, co będziecie znali jako przegrodę nosową. Zobaczcie, ta blaszka pionowa naszej kości ksitowej to jest coś, co później będzie uzupełnione lemieszem właśnie i z tym lemieszem razem będzie tworzyć przegrodę nosową. A skoro to jest przegrawa masowa...
To znaczy, że to są ściany boczne przegrody nosowe. Przegrodę nosową dzielimy na dwie. Mniej więcej właśnie w ten sposób.
Jeśli przejmuję już niżej lemież i kości szczękowe, tą część naszej przegrody i tutaj zaraz będzie kość szczękowa, a tu będzie lemież, to tą dolną część, już taką szeroką, tą, do której sobie możecie palca włożyć, to jest część oddechowa naszej jamy nosowej. A ta tutaj, tworzona przez kość szczytową, ta wąska, do której dostęp macie ograniczony, to jest część węchoła. Tutaj będzie potężne ilości...
I ilość naszych receptorów węchowych, a to przez kość sitową, zaraz zobaczycie jak zobaczymy od góry ją, gdzie, to właśnie przez kość sitową będą przechodziły zakończenia tych nerwów węchowych. Nie, to nie akurat. A, dobrze, no, nie wcerowałem w pana, ale wyszło.
Dobrze, więc zobaczcie, jeśli macie kość sitową, to możemy podzielić ją na kilka elementów. Po pierwsze, ta część centralna, blaszka. Po dwóch stronach macie te dwie wielkie takie wiszące kony.
Te kony to są błędniki sitowe. W miejsce gdzie będzie wejście do zatok sitowej będą wypełnione... powietrzem te błędniki sitowe. Następnie tu macie podstawę czaszki i wpuklający się już do wnętrza, tutaj byłby mózg, wpuklający się już do wnętrza mózgo czaszki, do tej jamy mózgo czaszki, grzebień koguci.
Miejsce przyczepu opon mózgowych. Więc wszystko ma jakiś sens. I zobaczcie, tutaj to, co widzicie tu, o, bo widzę, że to też zaznaczyłem, to jest Dzięki. To jest przyśrodkowa część waszego oczodołu.
Czyli zobaczcie, kość sitowa tworzy przyśrodkową część oczodołu, jak i całą górną część jamy nosowej. Ważna kość. No i bardzo ważna z punktu widzenia przede wszystkim waszego węchu. To jest ta kość, która będzie kluczowa dla funkcjonowania waszego powodzenia.
Bo uszkodzenia na jej poziomie mogą być problematyczne. I teraz powiem, z czym zaczęłam. A no właśnie dlatego.
Bo zobaczcie sobie tutaj, teraz widzimy ją od góry. Tak? Od góry. Tu mamy z tyłu tą widoczną część, tą część, tą blaszkę stronową, tą. I teraz będziemy patrzeć na nią jakby od strony grzebienia koluciego w dół.
To co widzicie tutaj to jest grzebień koguci właśnie. To jest blaszka pionowa. To są błędniki sitowe.
I od góry łączą się taką blaszką tutaj, taką płytką. Bardzo mocno perforowano, bardzo dużo otworów w tej płytce. Dlaczego? Bo to są otwory sitowe dla nerwów węchowych. Nerw węchowy to jest oczywiście, ten nerw węchowy sobie idzie, ale on jest połączony z wielu, wielu, wielu, wielu, wielu, wielu, wielu nitek.
I te nitki przechodzą sobie przez te otwory i później unaczyniają tą część węchową, właśnie diaby nosowej. Dzięki temu czujecie. A to co jest w błędnikach, właśnie tutaj, to będą otwory sitowe, właśnie pneumatyczne tutaj wykonujemy.
Kość sitowa ma swoje przylegania do... To będzie tu. kości czołowej, bo będzie się łączyła zaraz ta kość czołowa od wewnątrz, będzie się kończyła i zaczynała kość sitowa, z oczywiście kością klinową bezpośrednio, lemieszem od dołu, tak jak mówiłem, że będzie tworzyła, z kośćmi szczękowymi, te boczne właśnie błędniki będą łączyły się z kością szczękową, tworząc boczne ściany jamy nosowej, przegroda, ta blaszka pionowa łączy się z lemieszem, Od góry będzie się łączyła wychodząc z wentylacji. od niej, tak jakby z tej części właśnie tutaj, tutaj będą zaraz te blaszki i tutaj grzebień koguci, a tu od przodu będą wychodzić z niej kości nosowe. No i tutaj delikatnie jeszcze w oczodole domknięcie będzie przez kości łzowe, malutkie kości łzowe.