στο βίντεο αυτό θα ασχοληθούμε με το απαρέμφατο της αρχαίας ελληνικής έναν τύπο που δεν υπάρχει στα νέα ελληνικά τουλάχιστον με την ε με τη λειτουργία που υπήρχε στην αρχαία ελληνική θα εστιάσουμε στη ρηματική φύση του απαρεμφάτου και η έμφαση που θα δοθεί θα είναι στο υποκείμενό του για να μιλήσουμε για την αυτο προσωπεία και την ετεροπροσωπία θεωρούμε δεδομένο ότι γνωρίζετε ποια είναι ποιες είναι οι καταλήξεις των απαρεμφάτων της αρχαίας ελληνικής παρότι θα κάνουμε και αναφορές στο βίντεο σχετικά με αυτό εδώ λοιπόν έχουμε κάποια παραδείγματα που θα μας βοηθήσουν σστο τα παραδείγματα έχουν στην πρώτη πρόταση στην πρώτη περίοδο έχουμε την αρχαία ελληνική και ακριβώς από κάτω το στο ζευγάρι είναι η απόδοση στα νέα ελληνικά πάμε λοιπόν να δούμε το πρώτο παράδειγμα εμείς ημείς δοκού μεν τον σωκράτη σοφων ν εμείς νομίζουμε ότι ο σωκράτης είναι σοφός με μια πρώτη ματιά βλέπουμε ότι υπάρχει στην απόδοση στα νέα ελληνικά ο σύνδεσμος λοιπόν ο ειδικός αυτό το ότι κάτι που δεν φαίνεται να υπάρχει από πάνω στα αρχαία ελληνικά πού είναι λοιπόν κρυμμένο αυτό το ότι αυτό το ότι είναι κρυμμένο στο απαρέμφατο το απαρέμφατο στην πρόταση εδώ είναι ακριβώς εδώ το είναι το είναι είναι το απαρέμφατο του ρήματος ημη εντάξει είναι το απαρέμφατο λοιπόν του ρήματος ημ το οποίο είναι σχηματίζεται με αυτό τον τρόπο και το συναντάμε πάρα πολύ συχνά και στα κείμενά μας και στις ασκήσεις άρα καλό είναι να το γνωρίζουμε και μεταφράζεται με ότι αφού μεταφράζεται με ότι ξέρουμε ότι τα παρέμβουμε μεταφράζονται με ότι είναι ειδικά απαρέμφατα εμείς σήμερα έχουμε μόνο ειδικές προτάσεις δεν έχουμε ειδικά παρέμβετε από πού εξαρτάται από τι εξαρτάται το πώς θα μεταφραστεί ένα παρέμβαση ρήμα εξάρτησης εδώ επειδή λοιπόν το ρήμα εξάρτησης είναι το δκο το οποίο σημαίνει νομίζω γ αυτό το λόγο θέλετε μετά ειδικό απαρέμφατο αυτά τα ρήματα που σημαίνουν νομίζω στα αρχαία ελληνικά λέγονται δοξαστικά ρήματα και θέλουν αντικείμενο ειδικό απαρέμφατο λοιπόν άρα το είναι είναι ειδικό απαρέμφατο είναι και τι άλλο είναι και το αντικείμενο στο ρήμα δοκουμεν επομένως εδώ θα βάλω και ένα α για να υπενθυμίζω ότι αυτό εδώ είναι το αντικείμενο του ρήματος που είναι εδώ άρα λοιπόν εμείς νομίζουμε το υποκείμενο του νομίζουμε είναι το εμείς ότι είναι τι νομίζουμε ότι είναι άρα το απαρέμφατο λειτουργεί ως αντικείμενο στο ρήμα αλλά επειδή ακριβώς είναι ρηματικός τύπος το παρένθετο έχει ρηματική φύση δεν είναι ρήμα προσέξτε είναι έχει όμως ρηματική φύση προέρχεται από ρήμα και έτσι μπορεί να ξεχάσει αυτή του την καταγωγή πρέπει να του βρω και αυτον ού ένα υποκείμενο ποιος είναι δηλαδή αυτός ο σοφός ο σωκράτης προφανώς φαίνεται και από τη μετάφραση που έχουμε από κάτω άρα το υποκείμενο του απαρεμφάτου θα είναι ο σωκράτης βάζω εδώ α θέλοντας να δείξω ότι είναι του απαρεμφάτου και όχι του ρήματος επομένως εμείς νομίζουμε ότι ο σωκράτης είναι τι είναι ο σωκράτης σοφός αφού λοιπόν εδώ έχω το απαρέμφατο του ημη και εγώ ξέρω ότι το ημ είναι συνδετικό ρήμα άρα θέλει κατηγορούμενο και το απαρέμφατο λοιπόν χρειάζεται εδώ του ημη κατηγορούμενο κατηγορούμενο λοιπόν πού όμως κατηγορούμενο δεν λες στο ημη λες στο υποκείμενο του τύπου αυτού του ημί εδώ λοιπόν παρατηρώ ότι το ρήμα και το απαρέμφατο έχουν άλλα υποκείμενα άλλο υποκείμενο έχει το ρήμα το ημείς άλλο υποκείμενο έχει το είναι τον σωκράτη άρα εδώ έχουμε αυτό που λέμε στα στα μαθήματά μας για τη σύνταξη του απαρεμφάτου και θα το γράψω εδώ στο πλάι μπροστά έχουμε λοιπόν μία ωραίο τη ετερο προσωπεία τι σημαίνει λοιπόν ετεροπροσωπία ετεροπροσωπία σημαίνει διαφορετικό πρόσωπο στο υποκείμενο άλλο στο ρήμα άλλο στο απαρέμφατο στην περίπτωση που έχω ετεροπροσωπία το υποκείμενο του απαρεμφάτου σε τι πτώση θα μπει θα μπει υποχρεωτικά σε πτώση αιτιατική το προσέχω πάρα πολύ λέει αυτό άρα το υποκείμενο γράφω εδώ το υποκείμενο του απαρεμφάτου μπαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις σε πτώση αιτιατική προσέξτε το αυτό πάρα πολύ καλά γιατί δεν μπορώ να κάνω ότι θέλω με την πτώση του υποκειμένου του απαρεμφάτου πάμε λίγο παρακάτω ουδείς των πολιτών ήθελε να θ εδώ έχω το ρήμα ήθελεν ξεκάθαρα ωραία υποκείμενο ουδείς κανείς λέει κανείς από τους πολίτες δεν ήθελε τι δεν ήθελε να μην υπακούει να το το απαρέμφατο το απειθειν το αυτή εδώ η κατάληξη σε ιν είναι μία κλασική και ε κατάληξε παρεμφερης φωνή κανείς από τους πολίτες δεν ήθελε να μην υπακούει ε εδώ θα πρέπει να προσέξω ότι το παρέμβαση ι με το να το προσέχω αυτό εδώ ωπ να το ενώ πριν είχαμε πει ότι μεταφράζεται με το αποδίδεται με το ότι εδώ λοιπόν που είναι με το να δεν είναι ειδικό απαρέμφατο γιατί ειδικό απαρέμφατα είναι με το ότι εδώ λοιπόν που έχουμε το α θα πρέπει να να σημειώσω ότι και να θυμηθώ ότι τα παρέμβαση τα τελικά απαρέμφατα και από πού το καταλαβαίνω μα απ τη μετάφραση και πώς προκύπτει η μετάφραση απ το ρήμα της εξάρτησης δεν ήθελε να δεν θα πεις δεν ήθελα ότι κανείς απ τους πολίτες λοιπόν δεν ήθελε τι δεν ήθελε να μην υπακούσει πάλι το τελικό απαρέμφατο εδώ αυτό το τελικό απαρέμφατο θα μπει αντικείμενο στο ρήμα αφού λοιπόν έχω τελειώσει με το τι είδους απαρέμφατο έχω αν είναι ειδικό ή τελικό και τη συντακτική του θέση εδώ τι είναι αντικείμενο οφείλω να δω ποιο είναι το υποκείμενο του απαρεμφάτου δεν μπορώ να σηκωθώ και να φύγω και να τ αφήσω χωρίς υποκείμενο γιατί έχω κάνει τότε μισή δουλειά λοιπόν κανείς α από τους πολίτες δεν ήθελε να μην υπακούσει ποιος λοιπόν δεν ήθελε κανείς ποιος να μην υπακούσει κανείς άρα αυτό εδώ το κανείς το ουδείς αυτή η αντονυ πία είναι υποκείμενο τόσο στο ρήμα όσο και στο απαρέμφατο κατά συνέπεια εδώ έχω αυτό που ονομάζουμε στα αρχαία ελληνικά ταυτοπροσωπία τι σημαίνει ταυτοπροσωπία ταυτοπροσωπία σημαίνει ότι ρήμα και απαρέμφατο μοιράζονται το ίδιο υποκείμενο σε ονομαστική άρα εδώ πρέπει να να θυμηθώ να γράψω ότι το το υποκείμενο του απαρεμφάτου είναι σε πτώση ονομαστική και στην ουσία το υποκείμενο του απαρεμφάτου είναι το ίδιο με του ρήματος μα γι αυτό είναι και σε ονομαστική άρα μέχρι τώρα τι έχω καταλάβει ότι το υποκείμενο του απαρεμφάτου μπορεί να είναι σε ονομαστική όταν είναι ίδιο με το υποκείμενο του ρήματος ή σε αιτιατική ό όταν είναι διαφορετικό από το υποκείμενο του ρήματος πάμε να συνεχίσουμε ημις δυνάμεθα σώσε την πατρίδα εμείς μπορούμε να σώσουμε την πατρίδα το ρήμα είναι το δυνάμεθα είναι ένα ρήμα μέσης φωνής φαίνεται από την κατάληξη ποιοι δυνάμεθα ημείς δυνάμεθα εμείς μπορούμε η αντωνυμία η προσωπική μπαίνει υποκείμενο εδώ τι μπορούμε πάμε λοιπόν να δούμε να σώσουμε αφού λοιπόν έχεις αυτό το να το οποίο δεν φαίνεται στα αρχαία αλλά το ακούς στα νέα αυτό το απαρέμφατο είναι τελικό απαρέμφατο μα και πώς κατάλαβα ότι είναι απαρέμφατο και δεν είναι κάτι άλλο πρώτα απ όλα είναι ξεκάθαρο ότι έχει έχει σχέση με το ρήμα σώζω είναι ξεκάθαρο σώσε λέει ένα επίσης η κατάληξη αυτή του αι είναι κατάληξε παρεμφερης φωνή χρόνου αορίστου άρα έχω ένα τελικό απαρέμφατο γιατί μεταφράζεται και με να και αυτό συμβαίνει γιατί πριν έχετε το ρήμα δυνάμεθα που σημαίνει στα αρχαία ελληνικά μπορούμε μπορούμε να σώσουμε εμείς μπορούμε τι μπορούμε μπορούμε όλο το εδώ πέρα το παρέα ό σας αυτό το σώσε θα πάει αντικείμενο στο δυνάμεθα μπορούμε να σώσουμε άρα είναι και τελικό παρέμβω και αντικείμενο πρέπει να τα πεις και τα δύο είναι ειδικό ή τελικό και μετά να βρεις το ρόλο του σε πολύ μεγάλο ποσοστό τα παρέβαινε σε πολύ μεγάλο ποσοστό να σώσουμε λοιπόν ποιο να σώσουμε τώρα εμείς να σώσουμε άρα τι έχουμε και εδώ έχουμε το ημείς που είναι υποκείμενο τόσο στο ρήμα όσο και στο απαρέμφατο κατά συνέπεια εδώ θα γράψουμε πάλι ότι έχουμε τα αυτο προσω βέβαια πρέπει να πείτε τι σημαίνει τα αυτοπροσωπια δηλαδή δεν γράφεις απλά στο χαρτί σου έχω τα αυτοπροσωπια αλλά ξεκαθαρίζεις και λες ε έχω ταυτοπροσωπία διότι το υποκείμενο του παρ εμφάνισε είμεθα ν εαυτόν είναι ολβιότητα ο κρύος λέει θεωρούσε για τον εαυτό του ότι είναι ο πιο ευτυχισμένος το σας είναι το ενόμιζεν ποιος ενόμιζεν ο κρίσπος λοιπόν εδώ το απαρέμφατο είναι το είναι πάλι όπως στην πρώτη περίπτωση και εδώ είναι το απαρέμφατο του ημ αφού λοιπόν έχω το ρήμα νομίζω θυμηθείτε ότι και το δοκό νομίζω σημαίνει στα αρχαία αφού λοιπόν έχω το ρήμα νομίζω το ρήμα νομίζω είναι δοξαστικό όπως το λέμε στα αρχαία ελληνικά άρα μετά θέλει αντικείμενο ειδικό απαρέμφατο άρα το είναι υποχρεωτικά το μεταφράζω με ότι και βάζω ότι είναι ειδικό απαρέμφατο και ποια είναι η θέση του ειδικού απαρεμφάτου μα είπαμε είναι αντικείμενο στο νόμιζαν ο κρύος νόμιζε ότι είναι ο πιο ευτυχισμένος τώρα εδ για τον εαυτό του ότι είναι ο πιο ευτυχισμένος τώρα εδώ έχω το εξής έχω αυτήν εδώ την αιτιατική που θα μπει υποκείμενο σστο είναι στο απαρέμφατο και το ολβιότητα ως κατηγορούμενο στο το υποκείμενο του απαρεμφάτου εδώ έχω λοιπόν πάλι ετεροπροσωπία όπως στην πρώτη περίπτωση το πρώτο παράδειγμα και έχει μπει το υποκείμενο του απαρεμφάτου σε αιτιατική θα μπορούσε βέβαια στο παράδειγμα αυτό θα μπορούσε αλλά δεν έγινε έτσι να λέει ο ότι ρίσο ενόμιζεν είναι ολβιότητα να μην υπάρχει αυτό το εαυτό ν γιατί στην ουσία ο κρύος αναφέρεται στον εαυτό του αλλά δεν έγινε έτσι απ τον συγγραφέα και βλέπουμε ότι ο κρύος θεωρούσε τον εαυτό του ότι είναι ο πιο ευτυχισμένος εντάξει άρα έχω ετεροπροσωπία έχει μπει το εαυτών υποκείμενο πάμε λίγο παρακάτω άλκης τη σεβούλα το υπέρ αδμήτου αποθανείν η άλκηστη ήθελε να πεθάνει για τον άδμητος το ευούλα είναι ένας παρατατικός μέσης ε φωνής του ρήματος βούλομαι που σημαίνει θέλω επιθυμώ η άλκηστης είναι το υποκείμενο από τη στιγμή που έρχεται εδώ έχετε εδώ το ρήμα θέλω με σημασία τη σημασία αυτή μετά θέλετε ένα τελικό απαρέμφατο πάμε εδώ στο αποθανείν λοιπόν αυτό είναι το απαρέμφατο φαίνεται από την κατάληξή του βάζουμε λοιπόν εδώ ότι είναι τελικό απαρέμφατο το βλέπουμε και από την την κατάλ από την απόδοση που έχουμε από κάτω στην κάτω γραμμή τελικό απαρέμφατο τι ήθελε λοιπόν η άλκηστης να πεθάνει άρα αυτό εδώ είναι το αντικείμενο του ρήματος σε βολε το βάζουμε λοιπόν δεν ξεχνάμε να με νι τελικό ειδικό παρέμβασή με είναι μισή απάντηση ποιος ήθελε να πεθάνει ποιος ποιος να πεθάνει μα η άλκηστη να πεθάνει η άλκηστη ήθελε η άλκηστης να πεθάνει δηλαδή έχουμε εδώ πάλι ταυτοπροσωπία η άλκης της είναι υποκείμενο και στο ρήμα και στο απαρέμφατο γ αυτό και το υποκείμενο εδώ στο απαρέμφατο είναι σε πτώση ονομαστική τελευταίο συ ευθύφρων ομολογείς σοφόν είναι εσύ ομολογείς ε δέχεσαι ότι ο ευθύφρων ε είναι σοφός το ρήμα σας είναι το ομολογείς να το φτιάξουμε λίγο λίγο καλύτερα το ρ μας λοιπόν είναι το ομολογείς ποιος ομολογείς συ εσύ ομολογείς τι ομολογείς πάμε λοιπόν εδώ στο παρέμβω του ημ ότι είναι σοφός άρα ειδικό απαρέμφατο αφού μεταφράζεται με το ότι αυτό έχει να κάνει με τη σημασία με την με το ρήμα από το οποίο εξαρτάται που είναι το ομολογείς ειδικό απαρέμφατο τι ομολογείς λοιπόν εσύ ότι είναι άρα αυτό το απαρέμφατο είναι και αντικείμενο στο ομολογείς τώρα ποιος είναι ο σοφός εσύ είσαι ο σοφός όχι ο ευθύφρων είναι ο σοφός άρα εδώ αυτός αυτό εδώ το όνομα που είναι σε πτώση αιτιατική είναι το υποκείμενο του απαρεμφάτου κατά συνέπεια τι έχω εδώ το αυτοπροσωπια ή ετεροπροσωπία μα προφανώς έχω ετεροπροσωπία γιατί το υποκείμενο του ρήματος είναι το συ και το υποκείμενο του απαρεμφάτου είναι το ευθύφρων άρα μιλάμε για άλλα υποκείμενα επομένως έχω ετερο προσωπεία ωραία και το σοφόν ο ευθύφρων είναι σοφός άρα αυτό είναι το κατηγορούμενο προς έχω δεν λέω κατηγορούμενο στο απαρέμφατο λέω κατηγορούμενο στο υποκείμενο του απαρεμφάτου που είναι το ευθύφρων εντάξει για να συνοψίσουμε το υποκείμενο του απαρεμφάτου μπορεί να μπει μόνο σε δύο πτώσεις ή σε ονομαστική ή σε αιτιατική αυτό έχει να κάνει με τη σχέση που έχει το υποκείμενο του απαρεμφάτου με το υποκείμενο του ρήματος εάν το υποκείμενο του ρήματος είναι και υποκείμενο του απαρεμφάτου τότε προφανώς είναι σε πτώση ονομαστική και μιλάμε για τα αυτοπροσωπια εάν όμως το υποκείμενο το απαρεμφάτου είναι σε άλλη πτώση από είναι άλλο συγγνώμη είναι διαφορετικό από το υποκείμενο του ρήματος τότε μπαίνει υποχρεωτικά σε έτη αττική και μιλάμε για ετεροπροσωπία αυτά από μένα καλό διάβασμα